Ben değil de onlar...

Geçmiş ne kadar geçmiyorsa gelecek de bir türlü gelemiyordu yanınıza. Saniyeler öncesi yaşananlar şimdiki zaman kadar canlı kalabiliyordu etkisini sürdürerek. Gülen yüzler veya ağlayan bedenler unutma eylemini sanılanın aksine epeyce vakit gerçekleştiremiyordu. Ki belki istediğindendi bu durum, belki istenildiğinden…

Başroldekinin gerçekten ne düşündüğü asla umurunda olmazdı etrafındakilerinin. Gerçi sorsanız öyle güzel planları vardır çevresini sardıkları hakkında. En doğrusu her zaman onlarladır, sınırın ötesi ise geri dönüşü olmayan daracık bir patikadan başka hiçbir şey değildir…

Azıcık suratını asarsa onların yolunda ilerlerken, “ Her şeyi takıyorsun kafana “ cümlesi tek geçilirdi aralarında. Öyle inanırlardı ki, bu söz sarf edildiğinde tüm sıkıntı öğeleri biterdi, hatta bitmeliydi söylendiğinin hemen ardından.

Eğer hala başarılı olunamamışsa, “ senin de muhabbetine doyum olmuyor “ olurdu kurtarıcıları. Sonrasında ne yüzüne bakan kalırdı ne halini hatırını soran…

Bilmezlerdi ki; hissedilen temaslar, gizlenmiş imalar ve bunun gibi birçok kalıplaşmış öbek hedeflendiği noktaya isabet ettiğinde açılan yaradan akan sıvı tayin ederdi saklanmış düşünceleri. Ama neye yaradı hedeftekinin gizlenmişi ortaya çıkarması diğerleri defalarca aynı saçmalığı tekrarlamaya devam ettirdiğinde?

Zamanı belirsiz eylemlerle geçen günlerden uzak kalabilmek dileğiyle…

F.Ü. 26 Ekim 2008 Pazar 15:04