Ben var.

İnsanız ya sözüm bana, kimseye değil!

Kendimce doğrularımla, bir ben bilmişlik edamla, başkalarını eleştirirken mutlu, eleştiri alırken eleştiriyi yapanı ele geçirirse şiddet uygulayacak kadar hırsla hareket edebilecek kadar ayarsız bir ben.

Bir konu açıldığında düdüğü alıp öttüren, öbür düdüklerin sesi duyulmasın isteyen bir ben.

Ya da bugüne kadar hep basık kişilik döngüsünde yaşamış, onu yıkmak için arı kovanına çomak sokacak kadar mantık dışı hareket edebilecek kadar gözü kara bir ben.

Yaşamı kendi etrafında dönen küçücük bir alan olarak gören ve yaşamları yönlendirdiğine inanacak kadar ileriye giden bir ben.

Elinde olanların kıymetini bilmeden, onları birçok özellikleri ile değerlendirmek gerektiğini bir kenara bırakarak at gözlüklerim ile değerlendirmeye alan bir ben.

Olmadığında en az değerlere sahip olanına bile büyük bir beğeni ile bakarken, olduğunda beğenmeyerek sürekli daha da iyisini isteyecek kadar hırsa sahip bir ben.

Kendini akıllı sanıp, başkaları tarafından kullanıla bilecek kadar akılsız bir ben.

…

Aslında her biri ayrı birer konu başlığında incelenebilinecek iken, bakın benim zekâm ne kadar üstün, ben istersem neler yaparım neler, dedirten bir ben.

Ama burada ki ben, Yunus Emre’nin “Bir ben var, Benden içeri” beyitlerindeki ben anlayışıyla örtüşmeyecek bir ben.