Ben varım, Sen yoksun!!!

                                                                        Ben varım, Sen yoksun!!!

 

Sen, aklıma her geldiğinde ve seni her düşündüğümde boşa çıkıyorum!..

 

Ah, keşke bir bilsen! sana benim bildiğim ama senin bilmediğin doğruları anlatmaya ne kadar heves ediyor, bunu zihnen ve kalben ne kadar çok istiyorum. Bu arada her zaman her halinle anlamaya çalışıyorum seni. Anladığım için de anlatmaya çalışıyorum bütün bildiğim gerçekleri sana. Hem de sırf bunu kendime, sana ve her şeye karşı çok saygı duyduğum için yapıyorum. Evet sen çok daha iyi bir hayat yaşayasın diye yapıyorum. Fakat çok üzgünüm. Maalesef görüyorum ki bunun için elimden hiçbir şey gelmiyor. Çünkü sen, beni henüz anlayacak bilinç düzeyine erişmiş değilsin. Ve bu içerisinde yaşadığın kötü hayat ve içinde bulunduğun olumsuz durum, ah keşke beni bir bilsen, duysan ve anlayabilsen! beni çok çaresiz bırakıyor, çok üzüyor, çok kahrediyor.. peki ben, senin beni anlamaktan çok uzakta duran ifla olmaz düşünce evrenin ve bu elverişsiz durumda karşısında ne yapıyorum!? Ancak ve ancak kendi benime dönüp, şunu söylüyor ve şunu soruyorum: Senin hayattan anladıkların ve benim düşüncelerim dediklerin ne mi, diyorum! ve ne düşünüyorum senin için! Yanıtım, nafile bir çaba, boşuna bir gaile oluyor büsbütün.