Ben

Gün bitiyordu penceremden. Beynimde binbir düşünce, doluya koysan almaz boşa koysan dolmaz misali. Örümcek bağlamış eski anılar, yüzleşmeye hazır olmadığım gerçeklerim. Uğulduyor beynim, kaç devir dönüyor bilmiyorum, gözlerim kararıyor, penceremde gün bitiyor... Boğuşuyorum düşüncelerime yenilmemeye çalışıyorum, uyuşuyorum yavaş yavaş, kollarım iki yanıma düşmeye hazır... Gün bitiyor... Silkelenmeliyim, kendime gelmeliyim.. Gücüm yok... Güneş batmak üzere ve işte tam da penceremin karşısında. Oturduğum yerden rahatlıkla görebiliyorum kızıllığını...Akşam karanlığı gelecek birazdan, uyuşuyorum, göz kapaklarım ağırlaşıyor... Hesaplaşıyorum kendimle.. Bunca zaman neyin mücadelesini verdim? Herkesi mutlu ederken o mutluluk tablosunun neresindeydi yerim? Onlar mutlu olsun, herkes ne kadar tanıdığım insan varsa...Hepsi mutlu olsun.. Onlar mutlu oldukça ben daha mutluyum.. İstiyorlar.. Anneyim, eşim, çocuğum, arkadaşım, çalışanım ben.. İsteyecekler, yapmalıyım, mutlu olmalılar.. Ya ben isteyebilir miyim? İstiyorum, hayır dur orada! Alışmadılar senin istemene... Değişmene sebep ne? Neden istiyorsun? Hazır değiller, senin isteklerinin olabileceğini hiç düşünmediler, düşündürmedin ki... Kimse suçlu değil... Kendin için yapman gerekeni yapmalıydın.. Kendini harcamamalıydın.. Hava kararmak üzere... Güneş batıyor penceremden... Uyumak üzereyim..

Hayır!

Uyumayacağım.. Uyuduğum yeter, güneş nasıl da heyecanla sabah yüzüme gülümseyecek.. Gülümsüyorum kendime, yalnızlığıma.. Ben benimle varım... Kalkıp bir duş almalıyım, kendime renkli bir masa hazırlamalıyım, tv açıp haberleri izlemeliyim gündemi yakalamalıyım...

Sabah güneşle uyanacağım, penceremden gün doğacak.

Merhaba ben, merhaba hayat...