Benim güzergâhım ise musalla taşı artık

Duydum ki gönlümün ilçelerine geliş-gidişlerinde uğramıyormuşsun aşkın merkezine. Kaldı ki ikametgâhımı bile bile yolunu değiştiriyormuşsun. Haklısın böyle metruk bir yapıya uğramamakta… Uğramamayı bırak kıyısından, köşesinden bile geçmemeye. Öyle ya sevdam darp, bakışım gasp edebilir seni. Gülüşüm en büyük cezaları kesebilir. O zaman kim üstlenir sorumluluğu?  Ağırdır meblağları ödeyemezsin, yanar canın, bütçen sarsılır.

Bak nasıl da düşünüyorum seni.

Ben düşüneyim seni… Sadece seni düşüneyim ama sen bir an bile olsun anma adımı, aldırma yürek yangınlarıma, kalp ağrılarıma, iç çekişlerime, inleyişlerime, sağlık sorunlarıma.

Hadi git, daha fazla geç kalma. Bin belediye otobüslerinden birine ya da bir dolmuşa. Ve uzaklaş göz gözü görmez olmuş karbon monoksit gazının içinden kronikleşen öksürüklerime aldırmadan. Hatta vardığına dair bir haber salmaya bile tenezzül etme.

Ben zaten aşk nöbetinden azlimi isteyeceğim az sonra. Hepsi, hepsi bir dilekçeye bakar. Bir dilekçe, yüksek makamlara sunulacak bir dilekçe. Meraklanma torpilim var bu sefer, her şey tereyağından kıl çeker gibi olup bitecek, çabucacık.

Bu öksürükler… Sevincim bu öksürük krizleri. Acıdan katran karasına bürünen ciğerlerimin yavaş yavaş yok oluşunun muştucusu.

Güle güle sana güle güle, yolun açık olsun sonsuza dek.

Benim güzergâhım ise musalla taşı artık.

Sibel Unur Özdemir