Benim teknem

Hayat hep tesadüflerle dolu. Sanki ufak dokunuşlar, anlık olaylar belirliyor her şeyi. Planlandığı gibi gitmiyor her şey maalesef. İnsanoğlu her şeyi yapabileceğini sanıyor. Oysaki yapamadıklarımızda var hayatta. İyiki var... Çoğu zaman ''ben süperman değilim'' diye haykırmışımdır. Evet değilim ve bundan çok memnunum.
Önceleri üzülürdüm, sanki yapmam gerekiyormuş gibi. Sonra yükler çok ağır gelmeye başladı ve en kötüsü de isteklerin ardı arkası gelmiyordu. En sonunda sırtımdaki yükleri atmak istediğimi söyledim herkese. Anlamayanlara veya anlamak istemeyenlere anlattım sabırla.

Beni yoran, üzen arkadaş vasfı altındaki insanları uzaklaştırdım hayatımdan. Bana zarar verenleri, engin hoşgörümü hoşgörüsüzlüğe çevirerek bir daha hiç aramadım. Beyni ve kalbi boş fakat bedeni dolu olanları tamamen soyutladım. Uzun bir süre yalnız kaldım. Sonra benim belirlediğim kurallarda olanlar bu çemberin içine girmeye başladı. Hepsi de benim en ufak bir yanlışta yanlarında olmayacağımı biliyorlar. Bunu bilmeleri beni çok rahatlatıyor. Çünkü istemeden hoşgörülü davranmak zorunda kalmıyorum. Kırıldığım zaman karşıma alıp rahatça konuşabiliyorum. Ben onları üzmemek, kuyusunu kazmamak, arkalarından dolap çevirmemek için nasıl uğraşıp gerçek dostluğa değer veriyorsam onlarda değer vermek zorunda kalıyorlar. En güzeli de zaten içlerinde bu duygular olmayanlar sistemde eriyip gidiyor.

Hayatımda hallettiğim bir çok şey var. Herkesin vardır; acıları, sevinçleri, hüzünleri... Yüreğimin yorulmasını istemiyorum. Güzel günler ve güzel olaylar istiyorum. Herşeyi hallettiğime göre bunu da başarabilirim. Şimdi yapmam gereken tek şey yüreğimde ki çınardan kendi teknemi yapmak ve en güzel bir yolculuğa çıkmak. Teşekkür ederim hayata, anlık dokunuşlar için.