Bilincin Dışa Vurulması

                   Bilincin Dışa Vurulması

Akşamın geç bir saati,

Hava çok sıcak, ben yitik, bitkinim.

Sabahın erken saatlerinden beridir deniz kıyısından kalma hafif peltek tatlı bir rüzgar esiyor, başım dönüyor, mide bulantısı içimi burkuyor, acıma duygusu insanlığımı yüce merhametle dolduruyor...

Sonra yakamoz yeşili pasaklı kumsal ve yapış yapış çeşitli renkli kum öbekleri tepelerde,

 Üste başa, ete kemiğe değen.

Yok inan hiç ziyan değil! Uzanmış sevgilim, kollarım safir yastık.

Köpek bağlanır, ulur. İnsan sevmez, sevilmezse zalim olur.

Kalbi nurla dolan içinde büyütür sevgiyi,

Göğün tavanına doğru en yükseğe çıkar insan yüreği.

Uykudan kendime geldiğimde, bir şey yesem mi, diye düşünüyorum!

İştahım yok, hasta mıyım, ne?

Bir mavi bardak, içi dolu şeffaf, lekesiz su.

Bir kase dolu fıstık, fındık, meyve, tatlı.

Minnettar olmak, şükretmek en makbul insan aklı.

Zaman ömrümüzden gidiyor ah dostlar!

Hem de haber vermeden gidiyor, acımıyor, umarsız!

Takıl peşine, acele et! cesur ve yiğit hayatın;

Nefsin unutkanlığın, bilincin kurtuluşundur.