Bilinçli Kötülük

Bir şekilde dünyaya geldik ve yaşıyoruz. Öğreniyoruz. İnsanı tanıdıkça hayvanları daha bir sever oluyoruz.

Örneğin bir Aslan; asla kötü yada vahşi değil. Doğal sadece. Karnını doyurmak için avlanıyor ve öldürüyor. İhtiyacı olmadığında ise asla dokunmuyor. Leş yiyiciler yada ortakçılar; onlar bile sadece görevlerini yapıyorlar... Genetikleri böyle programlanmış. Asla dost gibi görünüp, elindekini sömürmeye çalışmıyorlar. En başta nasıllarsa en sonunda da aynılar... Değişmiyorlar...

İnsan böylemi diye düşündüğümde, karşıma ap ayrı bir görüntü çıkıyor.

Daha önce saf insanları dolandırmak için meslek haline gelmiş manitacılık da dahil etrafımızda bir çok düşman barındırıyoruz.

Yattığı yerden, onu bunu sömürerek hayatını devam ettirmeye çalışan dost görünümlü, Bukovski'nin sülük olarak da nitelendirdiği kişiler.

Bilinçli kötüler. Kendilerini sürdürebilmek için her ne durumda olursa olsun herhangi bir şey düşünmeden etrafını sömüren kişiler...

Toplumsal olarak öğretilmiş vicdan ve ahlak kurallarını ahlaklılar üzerinde kullanarak ahlaksızlık yapmayı haklı çıkartacak mantıksal açıklamaları olan insanlar. Suratına baka baka, ayıbın yüzüne vurulmaması ahlak kuralını kullanarak, rahat rahat, ve utanma duyguları olmadığı için yüzünüze karşı yalan söyleyebilen insanlar...

Hayvanları bu yüzden insanlardan çok daha fazla seviyorum.

Ne yalan söylüyorlar ne de dolandırıyorlar. Severlerse dostluk yapıyor, sevmedilerse ısırıp tırmalıyorlar... Şimdilik dost gözükeyim, bir virüs gibi, karşısındakini bitirip yok edeyim diye düşünmüyorlar...