- Kategori
- Çocuk Sağlığı
Biliyorum Çok Yorgunsun!
Küçükken sokakta oynamak için hızla sokağa koşardık.Birkaç dakika içinde öyle çok yaramazlık yapardık ki, ya terlerdik ya da nefes nefese kalırdık.
Eve girdigimizde annelerimizin bitmez tükenmez nasihatlerine burun kıvırırdık. Onlar yorgunluğumuzu ezbere bildikleri için "üstünü başını değistir, elini yüzünü yıka, yemeğe kadar uslu otur" diyerek hazır şablondan indirilmiş gibi olan cümleleri tekrarlar dururlardı.
Yani bunlar, hayatın ilk yorgunluklarından biriydi. Biraz büyüdükçe daha başka yorgunluklar olduğunu ailemizi gözlemleyerek öğrendik.
Mesela annemizin ya da babamızın yüzü gülmediğinde, mutlu olmadıklarını ve üzüldüklerini düşünürdük. Bu sahneleri defalarca seyrettikçe onların yorgunluklarının daha büyük ve başka olduğunu açıkca görürdük.
Demek ki büyüdükçe bedensel yorgunluğun yanında başka bir yorgunluk türü daha ekleniyordu. Bir çocuk olarak ne olduğunu anlamaya çalıştıkça, anlamakta gitgide zorlanırdık. Sanki yüksek bir dolabın üst kapağına yetişemedigimizde yaşadığımız çaresizliği yaşardık. Uzanabilsek açıp içini görecektik ama işte...
Bilmediğimiz, anlamadığımız birşeyler olduğunu hissederdik ama bedensel yorgunluk dışında birşey bilmediğimiz için ancak bu kadar sorgulayabilirdik.
Sonra teker teker hayatın basamaklarını çıkmaya başladık ve insanın yüzündeki gülümsemeyi nelerin alıp götürdüğünü öğrenmeye başladık.
Mesela, ateşin sadece gözle görülebilir birşey olduğunu zannediyorduk. Oysa iki kaburgamızın arasında görünmez devasa bir ateşin yanabileceğini asla hayal bile edemezdik.
Mesela, o yanan ateşi kimsenin "GÖREMEMESİNİN" bizi çok çaresiz bırakacak bir durum olduğunu bilemezdik.
Yavas yavaş büyüyüp ateşle tanıştıkça şunu öğrendik ki:
İÇİNDE DEVASA ATEŞ YANANLAR GÖRÜNMEZ BİR KALKANA SAHİP DEĞİLLER AMA ATEŞİ GÖRÜP DE SU ATMAYANLAR, KOCAMAN KOCAMAN ÇELİKTEN GÖZLÜK TAKMAKTADIRLAR.
Peki bu gözlüklerimizi cayır cayır yanan, bebeği her an ölebilir korkusuyla hiç uyumayan ve yüzünün her milimetresinden cayır cayır yandığı anlaşılan bir anne için indirebilir miyiz?
Düşünsenize evladınızın tırnağı için dünyayı ayağa kaldırmadınız mı?
Yılda sadece bir kere ateşler içinde yandı diye uykusuz kalmadınız mı?
Pandemi de köşe bucak onu kendinizden bile korumadınız mı?
Ne olacak korkusuyla ölüp ölüp tekrar doğmadınız mı?
Evladı, anası, babası, kardeşı, yeğeni, kuzeni, kedisi, köpeği olan herkes kor ateş ile mutlaka tanışmıştır. Çünkü içine sığdıramadığı kadar büyük bir sevgiyi tatmıştır. Sevdiğine birşey olduğunda da, cayır cayır alevler içinde yanmıştır.
"Ben bu ateşi çok iyi bilirim ve üstüne seve seve de suyu dökerim" derseniz işte lütfen buyrun!
Bir anne babanın ateşine, serin suları serpmek bizim ellerimizde!
3.5 yaşındaki Sma Tip1 savaşçısı ALİ Ürün bebeğin tahmin edemeyeceğiniz kadar az zamanı kaldı. Eğer yetişemezsek %95 lik gen tedavi şansını kaybedecek, tüm kaslarını da kaybedecek. Onu kabul eden tek hastane Almanya'da ve 13.5 kilo nun üzerindeki çocukları kabul etmiyor. Ali ise 13 kilo. Yani kriterin uçurumunda. Aile evladını neredeyse aç yatırır hale geldi.
Eğer "10-20-100 TL çok az bir miktar, ne faydası olur ki" diyorsanız: YANGINA PET ŞİŞEYLE SU TAŞIYAN İNSANLARI LÜTFEN TEKRAR HATIRLAYINIZ. Hepimiz birimiz, birimiz hepimiz için varız. Artık gözlüklerimizi hep birlikte lütfen çıkartmalıyız. Hepimizin ateşlerine su serpecek insanların olması dileğimle...
Ali ÜRÜN bebeğin tüm bilgilerini sosyal medya hesaplarından bulabilirsiniz. aliye_isik_ol
Bu kampanya Valilik İzinlidir.