Bilmiyorum

Bazen öyle bir noktaya geliyorum ki, bir, çok şeyin adını koyamaz oluyorum…
Dost, düşman, aşk, öfkem ve neşem sanki hepsi birbirine karışıyor.
Net olan bir şey var ki…kalbim yumuşadıkça,insanlar daha bir acımasızlaşıyor sanki.

Daha bir üstüme geliyor.
İşte bu yüzden kabuğum daha sertleşiyor… Attığım adımlar ürkek, çekingen ve yavaş… Rahatlıkla kendimi ifade edemiyorum.
Hayallerim sınırlı ve kalbimin anahtarı sadece çıkarsız sevgi ve samimiyet…
Samimiyetime inanmayanları ise tek tek çıkarıyorum hayatımdan, uğraşacak gücüm kalmadı…
Gerisinde bir canım var. O da Allaha emanet …!

Ne masal kahramanıyım ne de mutluluk oyunu oynayan pollyanna, çok kırıldım, çok gücendim anlatabilmek keşke mümkün olsa!

Ne hoşgörülü olmak istiyorum, ne çekip gitmek yapılanlara.
İçimde yer kalmamışken içime ata ata ve korkuyorum bir nefeslik yer kalmayacak sonra!

İçim bu kadar doluyken başkalarından kalanlarla!
Kimi nasıl affedip sığdırayım; nefesim bile kalmışken ayakta!

Öyle izler var ki sırtımda; ağırlığının altında kamburlaştığım varlığıyla!

Öyle izler var ki omuzlarımda, omuzlarım çöktü, dik duramıyorum!
Öyle sözler ki hala kulaklarımda hiç bir zaman kaybolup gitmeyen boşlukta!
Kırıklarımdan geçtim önemli değil ama hala kanatıyorlar dokununca!
Pardon duyamadım; affetmek mi demiştiniz bana?
Affetmek nedir ...

Evet  affetmeyerek kendimizi cezalandırıyoruz aslında. Affederek, karşımızdaki kişiye iyilik yapmıyoruz, kendimize iyilik yapacağız. O yükten kurtulmalıyız.

Affetmek nedir ki…!

Affetmek güçlü olmaktır.