Bir 12 Eylül anısı

1980 yılı Mayıs ayıydı. Ankara’nın sol görüşlü gecekondu mahallesine sabahın erken saatlerinde hızla bir askeri kamyon girdi. Kamyonun tente ile kapatılmış kasasında 10 jandarma eri vardı. Askeri kamyonun hemen arkasında da içi polis dolu bir polis minübüsü vardı. Beli ki mahallede operasyon yapılacaktı.

Mahalle sakinleri tedirgin gözlerle perde aralarından sokağa dalan askeri kamyonu ve polis minübüsünü izliyorlardı. Askeri kamyon mavi bir gecekondunun önünde durdu. Polis otosu da hemen arkasında durdu. Askerler hızla kasadan indiler. Mavi ev kuşatıldı. Kamyonun ön tarafından bir teğmen indi. Evi saran jandarmalar otomatik tüfekleri doğrultmuşlardı eve. Teğmen’in bir el hareketi ile bir er kapıyı kırarcasına çaldı.

Kapıyı 40 yaşlarında bir kadın açtı. Kadın tedirgindi. Jandarma onbaşısı sertçe sordu.

“Oğlun evde mi?”

Kadının sesi titredi.

“Oğlum mu? Niye soruyorsunuz ki oğlu mu?”

“Hakkında yakalama emri var. Alacağız.”

Kadın panikledi. Ağlamaklı oldu.

“Ne suç işlemiş ki benim oğlum. O daha çocuk.”

Teğmen sinirli atıldı. “Suçu olmasa aramayız. Bizi zorlama kadın. Eve sokma bizi. Adam gibi çıksın oğlun şuraya.”

Kadın ağlamaya başladı. “Daha 15 yaşında bu çocuk. Orta okul talebesi benim oğlum.”

“Uzatma. Oğlun evde mi değil mi sen onu söyle bize.

” Kadın, “Oğlum yok. Memlekete gitti” kadın sesi titreyerek.

Tam o sırada oğlu üstünde orta okul kıyafetiyle kapıya çıktı.

“Ne oluyor anne?” “Ahhh” dedi kadın.

Teğmen, “Memlekete gitti öyle mi? Aslında seni de almamız lazım ya neyse” dedi Teğmen.

Askerlere emretti. “Alın şunu”

Bir manga asker ve arkalarındaki polisler 15 yaşındaki çocuğu gözaltına alarak askeri kamyona bindirdiler.

Bu arada mahalleli toplanmış çaresiz olayı izlemekteydi.

Askeri kamyon hızla uzaklaşırken kapı önünde kalakalan anne dizlerini dövdü çaresizce…

Orta okul öğrencisi çocuk yasa dışı örgüt üyesi olmak, ev kundaklamak ve bomba atmak suçlarından göz altına alınmıştı.

Evin önünde askerlerin arkasından dizlerini döven o kadın benim annemdi. Göz altına alınan çocuk da bendim. Ben 12 Eylül’de yapılacak referanduma hayır diyeceğim. Çünkü bu referandumu halkın önüne koyanlar 12 Eylül öncesinde bunları yaşamadılar. Bu olaylar onların umurunda bile değildi. Onlar ya da onlar gibi düşünenlerin alkışladığı bir dönemdi o dönem. Biz 12 Eylül’ü yaşadık. Şimdi birileri bizim yaşadığımız acılar üzerinden siyaset yapmaya çalışıyorlar.