Bir adam... Bir kadın... Ve bir ayrılık...

Adam bakıyordu öyle taş mı bağlamıştı kalbi… Kadın ilişmişti koltuğun ucuna gözleri yaşlı… Belli ki kanıyordu bir yerleri…

Kanıyordu da farkında mıydı kadın. Acı kaplamıştı, ateş düşmüştü bir kere yüreğine…

Adam birkaç adım attı koltuğa doğru… Uzandı silmek istedi kanattığı gözleri… Kadın geri çekildi, çevirdi yüzünü, kaçırdı bakışlarını… Kırgındı belli ki çok kırgındı…

Pişmandı adam bin pişman… Çaresizdi bir o kadar da… Ama neye yarardı son pişmanlık… Kalp kırıkları yapıştırılabilir miydi… İcat edilmiş miydi böyle bir yapıştırıcı,

Var mıydı kalp kırıklarını eski haline döndürecek bir mucit…

Görmedim vallah, bilmiyorum vallah, duymadım vallah…

Can kırıkları, paramparça… Benzer cam kırığına… Yapışır mı tuzla buz… Alır mı eski halini… Almaz… Alamaz…

Kadın kalktı sessizce, hıçkırıkları sessizliğine gebe… Yöneldi kapıya…

Haykırdı adam” Bir şans ne olur son bir şans “ Döndü kadın… Çok geçti biliyordu…Zordu dönmek geriye… Söküp atmak ateş topunu yüreğinden…

Baktı gözleri ıslak ıslak… Çıktı gitti geldiği gibi… Görkemli değildi gidişi.

Üzüntü hakimdi mekana, hüzün yayılmıştı… Özlem sarmıştı adamın bedenini…

“Az önce, tam şurada oturuyordu işte” dedi kendi kendine…

Elini dolaştırdı kadife kumaşın üzerinde... Sıcaktı hala oturduğu yer kadının…

Hemen oracığa, ayaklarının dibine düşen sarı şifon eşarbı aldı eğildi yerden.

Kokladı… Kokladı… Sevdiğinin kokusunu… Koltuk soğudu gitgide… Zaman aktı gitti…

Geriye gittikçe solan hatıralar bir de o sarı şifon eşarp kaldı…

Her gece uyumadan önce tekrarladı adam bıkmadan, usanmadan “Seni çok sevdim, çok seviyorum, yeter artık bu ayrılık, geri dön.”

Sırra kadem basmıştı kadın o günden sonra…

Çıkıp gittiği o günden beri gören olmamıştı kadını…

Ve adam hatıra defterindeki o cümleyi hatırladı içi sızlayarak, gözleri yaşararak…

“Sevdiklerinizi incitmeyin, gün gelir incitmek için bile onları bulamazsınız. ”(*)


(*)Alıntı