Bir arabeskin nakaratı

Geç yaşta tanışmıştık tutamayacağımız yeminlerle sevgili, sabah erkenden yatıp gece geç
saatlere kadar uyanıyorduk ellerimiz ceplerimizde. Yedi yaşındaydık, tutamadığımız sözler
dondurma külahlarımızdan akıyordu, sevişmek için çok genç , sevmek içinse yaşlıydı gözlerimiz.
Kağıtan uçak yapmayı öğrendiğimiz ilk dakika kanatlarına adını yazıp gökyüzüne salıveriyorduk.
Salı gününe söz veriyorduk sevgili buluşmak için, pazarın sonundaki köftecinin önünde.
Ben "seni seviyor"dum "sana bitiyor"dum ve "senin için ölüyor"dum evlerin duvarlarında.
Etrafta pis bir kokoreç kokusuna karışmış bir tipi bozuk "Allah belanı versin" diyordu
tüm iyi dilekleriyle , oysa ona rağmen bela başına sarıyordu bu kahve köşesi bekleyeninin ,
gözlerinle sevişmekten dolayı dayak yiyor, senin için didişmekten nezarete yatıyordu .
sana tutunmak için çabalarken, "gülüm" demek geliyordu içimden "ben senin için ölürüm" demek her
arabeskin nakaratında. "Yeter ki sana birşey olmasın" demek geliyordu içimden yavaş yavaş koştururken.
Küstürmeden gönülleri sevmek geliyordu , anan baban kim varsa kerpiç evlerin soba dumanlarına
karışan , yararak aşmak geliyordu kalabalığı. Bir sen gelmiyordun ... Ağzımız bozuktu ve sanayi köşelerinde
okuyorduk ana okulumuzu bizzat ona sövülürken.Bir bardak çaya iki şeker atıyor, karıştırıyor ve
sevdiklerimiz eriyip giderken hiçbir şey yapamıyorduk.
Tutamazdık, gidecekse giderlerdi.Saçının ucundan yakalamak isterdik bazen kelimeleri, ama sana yazılan bütün cümleler devrikti.Ve ne yazık ki yüklemle birlikte söylemiştik içimizdekileri...
Sen gitmişsindir sevgili, saçlarına dokunduğu gibi dokunmuyordu kalan yalnızlıklar.
Artık küllerin dağılırken parmak arasından izliyorduk seni, koymuyordu.
Umursanmıyordu bundan sonra var olacağın herhangi bir hikayenin ana fikri.
Ve biz tüm mahalle olarak gelecek ağustos böceklerine yalan söylemeye devam ediyorduk;
Bitmişti,
gitmişti
ve elimizi sallasak ellisiydi.
7 yaşındaydık, sevmek için çok genç, sevişmek içinse çok yaşlıydı,
Gözlerimiz....