Bir babanın oğluyla çekirdek çitlemesi

Klasik "anne-baba" tepkisidir: "Eve gidip de çocuğuma sarılınca yorgunluk falan kalmıyor" cümlesi. Çocuk öyle birşey ki; bir defa varlığını gördünüz mü en ufak yokluğunda ararsınız hemen. Uykuya daldığında bile bir an önce uyansın diye bekler; ama bir yandan da o kadar güzel uyur ki öpmeye, uyandırmaya kıyamazsınız. Malum; kargaya yavrusu kuzgun görünür! Herkesin evladı kendine göre dünyanın en tatlı, en akıllı, en muhteşem çocuğu. Bu yüzdendir 35'imize de gelsek, hala anne babamızın bizden "çocuklar" diye bahsetmesi! Muhtemelen o günleri görürsek şayet; bizim de o günlerde hala "çocuklarımız" diye bahsedecek olmamızın da sebebi budur! 

Evet aynen ilk cümledeki gibi; eve gidip de bir gülücükle karşılanmak, hatta neredeyse hergün bu gülücüğün yerini kocaman sevinç çığlıklarına bırakması insanda ne keder bırakıyor ne tasa! 

Yine böyle bir günün akşamında; uyumayıp sizinle biraz daha vakit geçirmek için didinen, bütün enerjisini harcayan çocuğunuz için ne yapabilirsiniz? 

Çaylar içilmiş, anne ve baba yorgun.. Ama çocuk zıp zıp zıplıyor! Baba, anneyi gönderiyor uyusun diye. Kendisi de en sevdiği dizilerden birinin bitmesini beklerken çekirdek çitliyor aynı zamanda! Derken annesiyle birlikte uyumaya giden çocuk geliyor. Gülümseyerek ve peltek diliyle atlıyor babanın üstüne: "Baba, ben geldim". Biraz önce yanından ayrılmış olan çocuğu sanki yıllardan beri ilk defa görüyormuşçasına sarılıyor baba oğluna! Oğlu da babasına! 

Ne yapabilirim derken diziyi izlemekten vaz geçiyor. "Çekirdek yer misin oğlum?" Yine o tam kelime çıkaramayan ama kendince anlamlı cümleler kurmaya devam ediyor: "Ben çedek yicem". 

Tek tek kırıp vermek ne zor iş biliyor musunuz o çekirdekleri? Zaten çocuk da pek farkında olmuyor ne yediğinin. böyle olunca baba farklı bir çözüm buluyor kendince. Çocuğu farklı şeylerle oyalayıp; başlıyor çekirdekleri açıp açıp küçük bir tabağın içine koymaya! Biraz birikince "sürpriz" diye uzatıyor oğluna! Gözlerindeki sevinç hiçbirşeye değişilmez! İlk defa anlıyorsunuz; çekirdeğin tadına vardığını, çekirdek yemekten zevk aldığını. Tıpkı babası gibi! O kadar iştahla, heyecanla yemeye devam ediyor. Bittiğinde "Baba bak, bitti" demeyi de ihmal etmiyor. 

Tekrar aynı yöndemle bu defa kalan bütün çekirdeği tek tek açıp tabağa dolduruyorsunuz! Zahmetli bir iş! Ama mutluluğu görülmeye değer! Babasının kendisi için birşeyler yaptığının farkındaymış gibi! Mutluluk dolu gülümseyen gözlerinde bir de o teşekkürü görüyorsunuz! Bir baba, bir çekirdek tanesiyle bu kadar mutlu olabiliyor! Ve bir çocuk, tüm saflığıyla bir çekirdek tanesinden bile mutlu olup, bu mutluluğu çevresine verebiliyor! 

Ne büyüksün Allahım!