Bir ben bilmiyorum yaşamayı

Korkularımın şehri İstanbul'dayım
Gecenin bir yarısı bir yanımda severek okuduğum kitabım.
Diğer yanımda kağıdım ve kalemim.
Eyüp’ten İstanbul’u izliyor hüzünlendikçe hüzünleniyorum.
Aklıma vesikalık fotoğrafın geliyor, çıkartıyorum çantamdan.
Başka zaman olsa öper, koklar, yüreğime basardım.
Şimdi kas katı yüreğimle gözlerine bakıyorum.
Bir ara ağlamaklı oluyorum.
İstanbul ayakta ama ben yıkık dökük, perişanım.
Fotoğrafını parça parça edip Eyüp’te bir binanın beşinci katından,
hayallerimle birlikte fırlatıp atıyorum.
Bir çok derdi, kederi sırtlamış bu koca şehirde Eyüp’ten İstanbul’u izlemeye devam ediyorum…

Acı dersen sular seller gibi
Peşimde hep yalnızlık bana dost
Bir ben bilmiyorum yaşamayı
Gül yüzüne bakıp gülücük saçmayı

Hayat senin içinde boğuldum
Ve ömrüm senden hep nefret ettim
Bir ben bilmiyorum yaşamayı
Aşkın ile alev alev yanmayı