Bir ben daha olsan

Dünyanın karanlığından kopmuşuz,

Ortada tesadüfen buluşmuşuz,

Yazık ki ikimiz de karanlığı seviyoruz,

Belki bizi bıktıracak bir şeyler arıyoruz.

Evet aşık olduk ummadığımız bir anda,

Sıkışmışız hastalıklı yüzyılın sokağına…

Ben ne zaman bu hale geldim bilmiyorum.

Aydınlığı neden sevmiyorum ???

İstesem de ışığın da yaşayamıyorum.

Bir taş atsam karanlığa,

Düştüğü yerde şimdi seni bulurum.

İsteyerek savrulsam hayatın bir ucuna,

Boş cadde de hız sınırların da,

Penceremdeki uçsuz bucaksız şehrin ışıkların da,

İşte böyle maddesel aşklarda seni unuturum…

Sen de mi deme, ben değil hayat böyle.

Korkular vardı başlangıçta,

Yerini bir yerlerde yitirdiklerimiz aldı,

Her defasında insanlar başaracağımı sandı,

Ben hala kaçmakta, ben hala umursamamakta.

Bir ben daha bulsam, belki karanlıkta olmaz…

Bir ben daha bulsam, açlığımızı unuturuz…

Sen bir ben daha olsan…

Sen bir ben daha olsan…

Sen bir ben daha olsan…