Bir bulut ağladı gözlerinde...

I)

Mavisi yalan bu denizlerin.
Akşamları bir matemdir, tutar cümle renkler.
Üşüyen çiçekler aşkına söyle; Karanlık mıdır hep
Payımıza kalan?

II)

İçli kemanlar çığlıklarıyla kanattılar içini.
Sonra ruhun kanatlandı dizlerimden, ürperdim!
O eski telaş içinde yitince sen, kimsesiz kaldım!
Kederli bir tebessüm belirdi yüzünde, kahroldum!
Eski günlerin yaşanmış şafaklarına sürüklendi gözlerin,
Gözlerin, kapandılar...

Oysa yitirilmiş bir ömürdür avuçlarında mazi;
Ve yarınlar, mutlak bir düştür sadece...

III)

Bir bulut ağladı gözlerinde
Bir nehir oldu efkarın,
Sularına katıp ömrümü,
Döküldü avuçlarıma
Boğuldum!

Gözyaşlarının parmaklarıma değdiği yerde kayboldum!
Sana gebe şiirlerin noktalama imlerine gizlendim!
Cesedim seriliydi tedirgin avuçlarında, göremedin!
Kimsesiz sevinçlerimi kapıp kaçtım düşlerinden!
Anladım ki o an / cehennem içindeymiş insanın
Gözyaşlarının parmak uçlarımı kavurduğu yerde...

IV)

Geceydi çoktan gözlerim, uyanıktılar ilk kez ve inatla!
Masallar bu akşam da mutlu sonlanmıştılar!
Trenler yaslı yolcularıyla dadandılar şehre, bilmedin!
Ezanlar okundu minarelerden, duymadın!
Aydınlandı tüm kiri şehrin, görmedin!
Sabahı bekledim mahmur gözlerimle, ilk kez ve inatla!/

Kalkıp sana gelecektim; dizlerim, tutmadılar!
Uyandırıp bir şey söyleyecektim; ellerim, varmadılar...

V)

Bir bulut ağladı gözlerinde
bir nehir oldu efkarın,
sularına katıp ömrümü,
döküldü avuçlarıma
boğuldum!

Gözlerin daha kaç yağmura gebe... 

ömerbesimyaviç