Bir dans borcun var bana

Bazen dört duvar arasında yalnız kalırsın da bu yalnızlık sana iyi gelmez arkadaş arayıpta derdini anlatacağın veya canım sıkılıyor beni bir dinle diyeceğin insan çok vardır sanırsın etrafında da iş aramaya gelince hepsinin yerine bir bahane bulursun ve kimseyi rahatsız etmek istemezsin. Düşünürsün yine bir başına kalmışsındır biryerlerde, gözyaşları içinde ağlayarak. O zaman işte hayat bütün acımasızlığı ile sana bütün bir hayatta tek başına olduğunu acı acı hatırlatır.

Sonra sevgilinin yüzü gelir aklına, gülümsemesi gelir, gözpınarlarında bir damla daha akacak yaş kalmamıştır ve acımaya başlar gözpınarların. Yeter artık der için kimseye bir faydası yok bunun. Tekrar ayağa kalkman için ne gerekiyor sana diye usulca sorar bir ses. Sen kendi içinden sana ne gerekeni biliyorsundur da bu iki dudağının arasından kelimeler ses bulmaz birtürlü. Hala geçmişte yaşarsın bir müddet daha.

Oysa yapılacak ne çok şey vardı hayallerimizde, deniz kenarın da yürüyüşler, elele tutuşmalar, dans etmek sahi daha hiç dans etmemiştik değil mi ? Dans etmeden ölmek istemiyordum da üstelik. Belki dans etseydik ölmekte olan kalbimiz tekrar canlanabilmez miydi ki  ?

Soracak çok soru, anlatacak çok hikaye vardı da birbirimize madem vardı da nasıl bu kadar ayrı düştük birbirimizden ?

Bu hayatta boyumun yetmediği, kafamın almadığı bir çok konu var galiba..

Belki sevgili, şu içimin acıması geçerse, ölümü bekler halim geçerse bir gün belki yine bir gün biryerlerde bir çay içeriz belki. Senin ve benim bu hayatta en çok sevdiğimiz şey çay.. o zamana kadar ben biraz daha demleneyim