Bir diyalog iki monologtan daha iyidir!

Cumartesi akşamı lapa lapa kar yağdı, meteoroloji uzmanları yalancı çıktı yine, çatıların üzeri kırmızıdan beyaza döndü o kadar…

Bulutlar vaadini tutmayan politikacılara döndü…

Pazar günü de burnumu dışarıya bile uzatmadım…

Gazete almaya dahi gitmedim…

Evde iki tane yarım kitabım olmasına rağmen 12 Şubatta doğum günü hediyesi kitap aldım kendime…

Edgar Sawtelle’nin hikâyesi… Onu okudum…Onu okuyorum…

Kerpiç gibi bir kitap, bitecek diye ödüm kopuyor…

Köpek yetiştiren dilsiz bir çocuğun yaşadıkları anlatılıyor…

Bir köpeğin gözlerinden hayata bakmak nasıl olurdu?

Hiç merak etmemiştim, okudum ne yalan söyleyeyim, şaşırdım…

“Köpek” dedim de… Geçen haftaya kadar kediye köpeğe hiç özenmemiştim… “Özenmedim” derken alsam nerde bakacağım? Apartmanlarda yaşıyoruz hepimiz…

Çözüm yolları düşünüyorum şimdi nerede bakabilirim diye…

Neyse!

Dilsiz bir çocuk olduğunuzu varsayın… İki katlı kırmızı bir samanlığınız var, hava kötü olduğunda samanlığın ikinci katında yavru köpekleri eğitiyorsunuz, bu arada küçük bir çocuksunuz…

Birden alt kattaki köpeklerin hepsi delirmiş gibi havlamaya başlıyor, meraklanıyorsunuz aşağıya indiğinizde babanızı yerde yatarken görüyorsunuz, evde sizden başka kimse yok…

Koşarak mutfaktaki telefona gidiyor 911’i çeviriyorsunuz… Karşınıza çıkan bayan nasıl yardımcı olabileceğini soruyor…

Ağzınızı açıyorsunuz… İçinizden çığlık atmak geliyor, bütün gücünüzle haykırmak istiyorsunuz ağzınızdan tek kelime dahi çıkartmıyorsunuz… Telefonun ahizesini duvara fırlatıp, babanızın yanına dönüyorsunuz…

Kalp krizi geçiren babanız gözünüzün önünde ölüyor… Hiçbir şey yapamıyorsunuz

Çaresizliğin bir sürü tanımı yapılabilir… Bir sürü öykü de anlatılabilir…

Uzatmayayım… Yakında Edgar Sawtelle’nin hikâyesini uzun uzun anlatırım nasılsa…

Sabah işe geliyoruz, her zamanki gibi radyo açık…

Bir kamyonu soluyorum, kamyonun üzerinden büyük bir buz parçası düştü kullandığım aracın önüne, sol şeritte frene bastım mecburen… Buzdan kurtardım…

Arkamdaki aracın bize vurmasına ramak kaldı…

Dikiz aynasından, şoförün korkudan büyüyen gözlerini gördüm… Sonra korkunun öfkeye dönüşmesini izledim…

Yanımızdan geçerken bağırdı çağırdı, belki küfür de etti…

Konuşamadığım için derdimi anlatamadım…