Bir dost, bin umut

İnsanlar doğarlar, büyürler, yaşarlar ve en son olarak da bu ömürleri nihayete ulaşır.Ancak yaşadıkları bu zaman zarfında, pek çok insanla da ilişki kurarlar.Sosyal sıfatlarımız ve toplumsal rollerimiz ile hayatlarımıza devam ederiz.Ebeveynlerin yanında çocuk olmaktayızdır, arkadaşlar için de eğlenceli biri, dertli bir dostumuza sırdaş, sevgilimizin yanında romantik oluruz vs vs.

Bu kimliklerin her biri önemlidir tabi ama, şimdi bahsetmek istediğim dostluk ve arkadaşlığın değeridir.İnsan ancak gerçek bir dostuyla kendisi olabilmektedir.Öyle şeyler vardır ki, anne ve baba ile paylaşılmaz, sevgiliden saklanabilir, anlatacağımız ya da bizi anlayacağını düşündüğümüz tek kişi dostumuzdur.Tabi ki burada bahsettiğim dostta öyle sözgelimi bir dost değil.Gerçekten bu sözcüğün hakkını verecek bir dost olmalıdır.

İnsanlar genellikle dost ile arkadaşı paylaşabilir.Arkadaş iki insanın tanışmasının hemen ardından yaşadığı bir olgudur.Kısa vadeli paylaşımlar gerçekleşir.Tabi burada söylemeye çalıştığım şey arkadaşlığı kötülemek değil.Dostluk çok daha emek isteyen, içine sindirmesiyle, belli bir zaman sonra ortaya çıkan bir kavramdır.Kendimizi ve dostumuzu dostluk süzgecinden geçiririz, ki zaten arkadaşlığın ilerleyen mertebesinde bu durum kendiliğinden de ortaya çıkmaktadır.İki insanın arasındaki münasebet, geçen zamanla kendine bir yol çizmektedir.Bir insanla uzun süreli arkadaşlık kurabiliriz ama o kişi ile dost olmayabiliriz.Zaman her ne kadar önemli olsa da, geçen zamanın ne kadar uzun olduğu değil, ne kadar yoğun yaşandığı önemlidir.

Dost dediğimiz kişiler, anlamayı bilirler, sizi de kendi içlerinde yaşarlar.İyi gün ya da kötü gün karşılıksız yanımızda olabilirler.Bu bahsedilenler kolay durumlar değildir.Ağımızdan çıkan sözlerimizde, tutunduğumuz tavırda bir çekinme yaşamıyorsak, karşımızdaki insanın bizi anlayacağını düşünüyorsak, karşımızdaki de bizi art niyetle değil, olduğumuz gibi empati yaparak anlıyorsa, zaten pek çok adım atılmıştır dostluk adına.

Hayatta bir insanın dost sayısı belki bir elin parmaklarını geçmez, geçmemelidir de.Çünkü bu kolay kazanılan bir sıfat değil.Dolayısıyla kaybı da kolay olmamalı.Geçmişimize dönüp bakalım ya da bugünümüze ve çevremizde gerçek dotlarımız var mı?Eğer böyle kişilere sahipsek, onların kıymetini bir an önce anlayalım.Mühim olan, kıymeti, bir şeyleri kaybetmeden anlamaktı