Kaçınılmaz son

Heidegger' e göre insan dünyaya öylece bırakılmıştır. Bu bırakılmışlığın içinde bilinçli ya da bilinçsiz tercih ve deneyimleriyle yaşantısını kurar insan. Kaçınılmaz sona kadar... Ölümdür bu son. Herkes için erken olan ölüm.

Hastadır yaşlı adam. Acı çekiyordur. Ölse de kurtulsa deriz. Sonra ağlarız ardından. Çelişkidir, hem de yaman bir çelişki. Birileri " bencilliktir ölüm aslında " demiş. Ağlarız ama ağlamalarımızda " ben sensiz şimdi ne yapacağım? " diye ağlarız. Kendi yalnızlığımıza ağlarız. Ne kadar da doğru demiş " aslında bencilliktir ölüm " diyen. Ölen de bencildir. Öylesine çekip gider ardında kimlerin kaldığına bakmadan. Üstelik de kimse bilmez nereye gittiğini. Şair demiş ya:

"Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden."

Dostum da öylesine çekti gitti bir elveda bile demeden. 45'ti yaşı. Paylaşacağımız ne çok şey vardı daha... Kalakaldık ardından. Ağladık, ağlıyoruz, ağlayacağız.

32 yıllık tertemiz arkadaşlığın boşluğunu ne doldurur acaba? Ben bilmiyorum; eğer varsa bilen dinlerim onu...

Dursun Ali Atış

1961-2006