Bir elveda da benden!

Hani, insanın hayatında bir veya iki kez vereceği önemli kararlar olur ya; sanırım ilkini çoktan kaçırdım! Bu kez kararımı kesinlikle verdim ayrılıyorum. Tası tabağı toplayıp ardıma bakmadan gideceğim buradan. Hiç kimse ardımdan su dökmeye kalkmasın çünkü dönmeyeceğim.

Neyin hasretini çekeceğim ki? Çocukken oynadığım ara sokaklar trafik keşmekeş’si içinde, top oynadığımız hiçbir boş arsa kalmadı, dut ağaçları, incir ağaçları, kiraz ve vişne ağaçları; elma, erik, şeftali, zerdali… her yer beton yığını oldu, nerde o eski hali?

Konu komşuda bir bıkkınlık var, ne selam verecek hal kalmış ne selam alacak takat; herkes düşmüş ekmek derdine arkadaş…

Sanki daha dün, bu sokaklarda geleceğe umut ile bakar, çelik çomak oynardık; dünden bugüne kırk yıl geçmiş be arkadaş!

Ne komşu anne kaldı, ne komşu baba! Hiçbirinin mutfağını, oturma odasını hatırlamıyorum eskisi gibi, ne ben, ne çocuklarım; her şey göstermelik bir "merhaba" da gizli…

Hangi tarafa baksam yaşayanlardan çok ölen komşuları hatırlıyorum; Yasin amca, İsmail amca, Ensar’ın babası, Mehmet amca, Ramazan, Arif, Zeynep abla… Kemal ağabey, kardeşi Mustafa ağabey, kasap Ali, oğlu Üzeyir, Mehmet Ali amca, Afide abla, oğulları Reşat ağabey…

Nasıl geldiysek işte öyle, teker teker gidiyoruz…

Sireni çalan ambülânsları duymayacağım artık!

Hiç tanımadığım insanlara ettiğim duaların işe yarayıp yaramadığını da bilmiyorum zaten! Okunan her sala’da, öleni tanımadığım için muhtemelen daha az üzüleceğim!

Kim bilir, interneti de söker atarım belki! Ne kadar az dost o kadar az üzüntü, çünkü sanal da olsa bağlılık kötü!

Peki, nasıl yapacağım bunu?

Vefalıyım ben,

Sevdim mi tam severim,

Görmedim mi özlerim,

Ararım sorarım bulamayınca oturur bir köşede çocuklar gibi ağlarım…