Bir fincan kahve

Gemişimizde kaldığını düşündüğümüz bazı insanlar atılmaya kıyılamayan, içinde güzel bir söz, şiir ya da resim olan takvim yapraklar gibiler. En sevdiğimiz kitabın arasından en ummadığımız zamanda düşüveriyorlar ayaklarımızın ucuna...

Böyle bir takvim yaprağı düşüyor yere...Ömrü çoktan dolmuş... Arkana bakmadan bırakmışsın zamanı... Yeni bir hayata başladığını sanmışsın ya da başka biri olduğunu... Ama olmamışsın, olamamışsın... İçinde, derinde bir yerde hala kapalı duran minik bir inci gibi saklamışsın güzel, parlak, değerli bir şeyi...

Şimdi ise hissettiğin küçük parçaları asla bir araya gelmeyen görüntüler... Bir film olması mümkün olmayan ve sıkıcı olduğu için devamı çekilmemiş bir kısa metraj...

Afişi duvarda... yırtılmış ve yağmurdan rengi solmuş...Ama hala orada...Israrla orada...Kıyamamamışsın söküp atmaya...Dursun demişsin kime ne zararı var...

Durup düşünmüşsün bir zaman... Nasıl başladı ve neden bitti...Yanıtları bilememişsin...Acıdan öleceğini sandığın zamanlarda hafızan sana küçük bir iyilik yapmış ve unutturmuş en önemli en değerli ayrıntıları...Geriye kaba taslak çizilmiş bir resim bırakmış...Sadece hatları olan ama inceliklerini okuyamadığın...

Şimdi, içinde, küçük loş bir kafede, tahta bir masada duran iki fincan kahvenin özlemi var... kaybettiğin o küçük ayrıntıları yeniden yakalamak ve sonsuza kadar saklamak için...Gözlerine yeniden bakmak ve cevabını bulamadığın sorulara dair bir şeyler yakalayabilmek için...

Şimdi onu kahvesini usulca yudumlarken görmek için hayallere takılıp kalmışsın... Konuşmadan, kayıtsızca otururken görmek için...Ve sadece birlikte içilecek bir kahve için...

Ne diyor şair:

"çok zaman sonra oturup
bir fincan kahve içebilmeli
insan eski sevgilisiyle..." [1]

Eski günlerin hatırına...Sadece bir fincan kahve...

40 yıl hatırlamak ve hatırlanmak için belki de...

[1]MURATHAN MUNGAN