Bir garip genç

''Bu sefer doğru kişi mi acaba?'' diye düşünüyordu genç adam haftalardır. Düşünmemeye çalışıyordu ama engel olamıyordu kalbine. Kaç defa sormuştu ki kendine bu seferkinin doğru kişi olup olmadığı. Her seferinde kandırmıştı kendini ve kaybetmişti karşısındakileri defalarca.

Bir öncekine göre daha fazla yıkılmıştı genç adam. Haftalarca gelememişti bazen kendine. Ve yine yıkılmıştı. Sonuç en başından belliydi ama inanıvermişti yine.

 

Bu sefer farklıydı. Farklı bir albenisi vardı karşısındakinin, bunu çok net olarak anlayabilmişti. Belki de hayallerinin kadınıydı ya da o öyle sanmıştı. Ama çok kafa yordu bu sefer çünkü belki de ilk defa gerçekten sevmişti. Eğer hayallerini anlatmasını isteseydi biri, her bir özellikte onun adı yankılanacaktı kalbinde. Evet bu defa gerçekten farklıydı bundan emindi ama unuttuğu bir şey vardı. O hala aynıydı. Kendisi değişmemişti ki sonuç değişsin. Birkaç defa konuyu açmaya çalışsa da gerçekler bırakmıyordu yakasını. Gerçekten farklıydı ama bu kez. Bir şey söylemesine gerek kalmamıştı. Başlamadan kapanmıştı konu. İnat etmesine gerek yoktu artık, bu işleri ancak daha kötü bir hale getirebilirdi. Vazgeçti genç adam. İçine attı her şeyi ama dayanamadı bu kadar yüke vücudu. Bir şekilde atmalıydı bunu ve yazmayı seçti o da.

 

Aldı eline kağıdını ve kalemini. Yazmaya başladı içinden gelenleri. Ömründe yıkıldığı anlar hep olmuştu ama bu farklıydı. Hayatı anlamını yitirmişti bir anda. Ardından birkaç damla gözyaşı düştü kağıda ama istifini bozmadan devam etti içine dökmeye. Daha kaçına dayanabilirdi acaba? Yaralı kalbi kaç yangını daha kaldırabilirdi? Zaman gösterecekti bunları ama bekleyebilecek miydi ki genç adam. Beklemek zorundaydı. Kendi için değilse bile onun için beklemek zorundaydı. Verdiği sözler vardı çünkü, bırakamazdı onu bir anda. Bırakmayacaktı da ta ki dayanabildiği yere kadar. Biliyordu bir yerde artık dayamayacağını. Kağıtlar yetmeyecekti içindekileri anlatmaya ve gerçeklerle yüzleşmesi gerekecekti.