Bir intiharın anatomisi...

Kısa bir hayatı olmuştu...Dünya ile tanışması; ne zaman ve nerede oldu ? ayrıca merak konusuydu...Gözleriyle dünyayı asla görememişti, zaten gözleri de yoktu. Kendi tabiriyle, ''sürünüp gidiyordu...'' o kadar...Dünyayı görseydi hayatı çok mu farklı olurdu ? orası, tartışılır bir mevzuu'ydu. Toprağı daima severdi, hep sevdi, hep toprakla haşır neşir olmuştu...Kendisini en rahat hissettiği anlarında, sürekli topraklaydı. Hatta, toprağın bağrındaydı...En çokta, yağmurlu havalarda sevdi toprağı. Yağmurun yağdığını hiç göremiyordu ama, onu adeta hissediyordu...Yağmurun ıslaklığından mıydı ? yoksa kokusundan mıydı ? Belki de, sesinden di...Onuda açıklayamıyordu...Hem kendisi, hem de başkaları. Bazen kendisine şöyle bir soru soruyor muydu ? O da tartışılırdı...''Ben bu dünyaya neden geldim ki ?'' gözlerimin görmediği bir dünyayı, yaşamak zorunda mıyım ? yoksa, türümün bir devamı olabilmem için mi seçildim acaba ? bunun da cevabını bilmemek ne kadar acıydı..! Bunu; kendi kendine soruyor olma ihtimali, hep vardı...Hayatından; memnun gibi görünüyor olması, onun elinde değildi...Belki de, bu dünyanın figuranlarından birisi gibiydi...Evet evet, aynen öyle birşeydi...Hayat aslında bir tiyatro sahnesiydi. Ve onun da kendisine ait bir rolü vardı. Onun sahne sırası geldiğinde; sahne ışıkları yavaş yavaş sönecek ve perdenin arasından o çıkarken, ışıklar onun üzerine doğru çevrilecekti...O ise, ağır ağır çıkacaktı sahneye...sessizlik hakim olacak, herkes pür dikkat onu izleyecekti...Rolü neydi ? ve neler yapacaktı ? Herşeyden bıkıp usanmış olan, hayattan zevk alamayan ve koskocaman bir boşluktan aşağıya doğru sarkmış olan bir olta ucunda, intihar etmeye hazırlanan bir solucandı sadece. Bu da; sıradan bir hikayeydi, hepsi bu...

Sağlıcakla kalan sevgili dostlar...