Bir ismi olmalı

Bir anda fark ettim: Sessiz ve ayrıcalıklı; yalnız ve durgun. Aynı paralellikte süren yaşamların iç içe geçmiş karışıklıklarını çözebilmek pek de kolay değil bilirsiniz.

Günden güne kabaran ve yalnızlık duygusunu kanıksatan bir döngü var bedenine yapışan. İçine kapanık benliğiyle, sahipsiz kalan duygusuyla, istemeden, iradesi dışında vereceği ipucuyla, kendini gösteren bir çevrimdir orada gördüğüm.

Onun, umarsız bırakılmış, kimsesi olmayan bir çocuğun ancak duyumsayabileceği, güven eksikliği ile dolup taşan kesintisiz sezgileri vardır. Gerisin geriye teptiği, kendini bulduğu ancak bir türlü kabullenemediği doğaüstü güçleri; başkalarının rutin alışkanlıklarına benzemeyen alışkanlıkları ve yanına varanlara bir türlü gösteremediği çılgın merakları; birbirine çengel gibi geçirdiği bacakları ve bedenini topaç gibi yaptığı duruşu; gizlediği ancak gözleriyle belli ettiği içe kapanık çekingenliği; kanlı yüreğinde yaşadığı belirsiz ve çabuk sönen garip heyecanları; ve bir sonraki adımına hangi ayağı ile geldiğini unutacak kadar etkisi altında kaldığı savrukluğu; çabuk yiten umutları ve onu onda gördüğüm yassı bakışları; yansımasında kendimi gördüğüm şişkin gözleri, belli belirsiz görünen doygun avuç içleri ve gri gülüşü ile kendisini fark ettirdiği varlığı!

Henüz iltihaplanmamış ses tellerimle fısıldayacağım bir ismi olmalı, anımsayabileceğim; ve kendimi onun gölgesinde gördüğüm karanlık bir yanı!

-
Görsel: Galatea of the Spheres, 1952, Salvador Dali