Bir kaç tutam sevgi

Biriciğim, Melike'ye ithafen..

Hayatıma girmiş onca anıdan özenle seçeceklerim var benim. Cümlelerimin sonunda hep mutluluk kipi var, ondan bahsederken. Beraber bulduk o kipi; şarkılarda, türkülerde, çok uzak mesafelerde bir telefon ucunda, beraber içtiğimiz kahvelerde, birbirimizin ruhunda... Ben onun yeşil gözlerinde buldum, o benim omuzumda. Ağladığı zaman hep daha güzel bakardı, sonrasında güldürmeyi başardığım o bakışta.

Çok yanyana olamadık.  Hayat hep iyilerini en uzağa koyarmış ya, bizi de başka şehirlere taşıdı en yakın dostumla. En kötü zamanlarında yanında olamadan, başkalarının olma çabalarını küçümseyerek seyrettim. İçim burkulurdu her seferinde. Keşke söylebilseydim o insanlara onu karanlıktan çıkarmayı nasıl başarabileceklerini. Kimse bir ben olamadı gitti (!)

En mutlu anlarında da yanında olamamanın ama mutlu olduğunu bilmenin o tadı vardı içimde. Hala hep söylerim, 'ben sana demiştim' diye. Hala o herşeye küfürü basan, arkadaşlardan yana sıkıntılı kızım onun için. Senden sonra kim benim ARKADAŞIM olabilir ki zaten?! Kim beni anlayabilir, anlatabilir, özümseyip benimle yaşayabilirdi? Kim katlanırdı bana, ufak şeylere bile kızışıma, ciddiyetimi kim bozdurarak kahkahalarla güldürürdü beni?

On sene... Dile kolay, bize zor.... İyi ki yanımdaydın, iyi ki bana senin dostluğunu tattırdın. İyi ki kardeşim oldun. İyi ki canıma can kattın. İyi ki acını tatlını bana da yaşattın ve iyi ki acımı tatlısıyla sen de yaşadın.

İyi ki doğdun meleğim. Mutluluğum, sırdaşım, kardeşim!