Bir kadın tanıdım!

Yıl 1999 falan, aylardan neydi, anımsayamıyorum. Bir Cumartesi gününün öğleden sonrasıydı kapım çaldığında. Karşı komşum Ülkü Abla eşini kaybettikten sonra annesiyle oturmaya karar verdiğinden evini kiraya verecekti, meğer anlaşmışlar, yeni komşular taşınmışlar bile sessiz-sedasız o gün; Ülkü Abla da bizleri tanıştırmak istemiş.

Kapıyı açtığımda Ülkü ablanın tanıdık gülen yüzünün yanında çok güzel gülümseyen, çok güzel bir kadın vardı karşımda, ben yaşlarda…

Güzelliğine mi, gülüşüne mi daha çok hayran olmuştum o anda, hala tam karar veremiyorum; sanıyorum ikisine birden!

Gülşin… Memnun oldum, ben de Gülgün… Aaa ne güzel, gül gibi geçinir gideriz beraber… Gülüşmeler…

******

Çalışan bir kadın olarak komşuluğum hiç de iç açıcı değildir. Tabii ki tek neden çalışmam da değil, ille de kendi kendine kalmadan kafasını toparlayamayan biri olduğumdan  kendime ısrarla zaman ayırmak istememin de büyük payı var bunda… 

Gülşin de çalışıyordu zaten… Yaşantımda bir değişiklik yaratacağını hiç düşünmemiştim.

******

Gülşin’in eşinin işi geç saatlere kadar süren bir işti, ben kocamdan yakın zamanda ayrılmıştım; onun kızı ile benim oğlum arasında yaş farkı da dağlar gibi değildi, nasıl olduğunu anlayamadan haftada bir-iki gece derken birbirimizi bir gün görmesek meraklanır hale geldik!

Gülşin yalnızca çok güzel ve çok güzel gülümseyen bir kadın değildi; bildiğiniz “İyi” bir insandı! Yardımseverdi, sevecendi… En çok da yargılaması yoktu ki belki de en önemli etkendi Gülşin’in sayılı dostlarımın arasına girişi…

Komşuculuk oynarken dost olduk; dost dediğim lafın gelişi falan değil, gerçek dost!

******

Bildiğin salya-sümük ağlamalar, ben yeniden aşık olunca tavanlara birlikte sıçramalar… Sırlar… Kimi çok çocuksu kimi taş gibi ağır…

Birlikte büyüdük sonra; kişisel gelişimlere ilgi duyduk, birbirimizle paylaştık. Yoga ve meditasyona başladık, Reiki ile tanıştık, melek enerjileri ile…

Kendimizi sevmeyi öğrendik birlikte…

Çarşafları ütülemek yerine ruhumuzu temizleyelim diye tutturmuştum, kuzum benim, zar-zor ikna olmuştu!

Ayrı evde oturan oğlunun rahat etmesi için spotçuları dolanır yok çamaşır makinesi, yok bulaşık makinesi ayarlardı. “Canım benim, paran kısıtlı, yorma kendini bu kadar. Genç o, kendi başının çaresine bakabilir” derdim, içine sinmezdi…

Hep birileri için koştururdu zaten, hoş, hangi birimiz söz dinliyoruz o başka!

Onunki hep başkaydı ama!... İlle de yoktan var edeceğim diye uğraşırdı; doğuran sokak köpekleri, kedileri de onun sorumluluğundaydı sanki!

Kendine bir soluklanma, bir nefes ayırmadı sanki…

******

Henüz elli beşine varmadan, iki gün önce ille de gideceğim diye tutturmuş Gülşin!

Doktorlar zatürre demişler… Kuzum, güzelim; bir soluk saklayaydın ya kendine, bir fazladan nefes…

Hep istemiştik, gerçi: Üç gün yatak dördüncü gün toprak; bu kadar erken olmayaydı iyiydi!

******

Daha Özlem, sen, ben yaşlılar yurdunda takılacaktık ya şekerim!...

Ne diyeyim, erken davrandın be şekerim; kalem gibi incecik yaprak sarmalarını alelacele sarar, hatta yapraktan rengi dönmeye başlayan süzgüyü alelacele kloraklayıp, tertemiz eder gibi…

Kaşla göz arasında yemeği tencereye vurar, kahvaltı masasına bal içinde kelebek cevizleri koyar gibi…

Bir çırpıda yaptın yapacağını Gülşin’im, bir kanatların eksik derdim, o kanatları da takmışlardır sana, eminim…

Hani şiirlerimi ilk kez sana okuttuğumda destek vermiştin ya, hani içlerinden birinde bir de diyordum ya “Öldükten sonra birer kadeh kaldırın benim için ve bir türküye eşlik edin, bir elinizde çakmak… Ve bir kahkaha atın, başınızı da yukarıya kaldırın, orada olacağım!”

İçlenmiştin, saçmalama demiştin, ama sen ne istiyordun Gülşin, onu söylememiştin!

******

Canım benim, güzel dostum, sırdaşım… Kanatlarınla uç, istediğin yere kon; ne yapmak istiyorsan yap be kızım, belki oralar buralardan güzeldir…

http//twitter.com/Gulgunkaraoglu

gulgun_2006@hotmail.com