Bir mandalina ağacı...

Deli deli esiyor. Sıcak odanın içinde kitabımı bir yana bırakıp dışarıdaki sesleri dinliyorum. Birşeyler devriliyor, birşeyler kırılıp kopuyor. Ağaçlar... Dış kapıya çıkıyorum. Dalı kopan hiç bir ağaç yok. Seviniyorum. Mandalina, portakal, dut hepsi yerli yerinde. Rüzgara direnmeden usul usul sarsılıyorlar.

Rüzgar kapının önüne yığmış yaprakları, sarı yeşil. Neden bilmem gözlerimi alamıyorum. Bir yabancının getirdiği kucak dolusu bir hediye gibi öylece duruyorlar. "Şimdi" diye geçiyor aklımdan "Çıksam kapının önüne ben de, mandalina ağaçları gibi, dut ağaçları gibi direnmesem rüzgara. Atsa beni uzak bir yere. Kararı ona bıraksam. Düşünmesem nereye diye. Ve düştüğümde sormasam "neden burası?" diye..."

Hayata direndiğimizden mi kopuyor dallarımız? Ağaçlar gibi olamadığımızdan mı? Hayatın doğasına o küçük aklımızla kafa tutmaya girişip ipleri elimize almaya çalıştığımızdan mı? Tüm bunlardan mı kopuyor dallarımız? Şu ağaçlara bak. Güneşe de eyvallah diyor rüzgara da yağmura da. Ne gelirse kalbiyle kabulleniyor. Kopan dalının yerine yenisi geleceğini biliyor. Belki bir gün o koca gövdenin yıkılıp gideceğini de biliyordur kimbilir? Umurunda mı? Değil. Yaşayıp gidiyor. Ya bizler... Bizler öyle miyiz ya? Cennetin ortasında mutlaka ahlanıp vahlanacak birşeyler bulmakta ustayız. Öylece bir ağaç gibi duramıyoruz hayatın ortasında. Rüzgarın o derin sarsıntılarına yumuşak hareketlerle karşı koyamıyoruz. Bir yaprağımız düşse umutsuzluk bataklığında boğuluyoruz.

Kapının önünde durmuş bunları düşünürken soğuktan titrediğimi farkediyorum. Mandalina ağacının gövdesine dokunup, saygıyla eğiliyorum önünde. "Bir mandalina ağacı bile olamadım" diyorum. "Bir mandalina ağacı bile..."

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/print/1379442/