Bir Padişah'ın Hilmine dair hikâye

Bir kişinin eşeği çamura batmıştı. Bu kaygı ile adamcağız çok müteessir oluyordu.

Eşeğin çamura battığı yer kırdı. Yağmurlar yağıyor, seller akıyor, soğuk yeller esiyor, karanlık her yana eteğini sarkıtıyordu.

Eşekçi bu tasa içinde sabaha dek kötü sözler söyledi, lânetler savurdu, şuna buna sövdü. Dilinden ne dost kurtuldu, ne düşman, ne ahali kurtuldu, ne de sultan.

Adam böyle sövüp saymakta, küfürler saçmakta iken, olacak ya, padişah oradan geçti. Adamın uygunsuz sözlerini işitince ne dinleyebildi, ne de cevap verebildi.

Fakat kızdı: “Eşeği çamura batmışsa benim suçum ne! Ben batırmadım ya. Benden ne istiyor, bana niçin sövüyor?”dedi.

Maiyetindekilerden biri padişaha: “Padişahım, boynunu vurdurun. Dünyadan nam ve nişanı kalksın” dedi.

Büyük padişah; düşündü, taşındı, baktı, gördü ki adam mihnet içinde bunalmış, eşeği çamura batmıştır.

Zavallı adamın haline acıdı. Uygunsuz, yolsuz sözlerinden kabaran öfkesini yuttu.

Tuttu, ona altın verdi, at verdi, kürklü kaftan verdi.

Öfke zamanında merhamet ne güzel şeydir.

Birisi o ihtiyara: “Ey akılsız ihtiyar, ölümden nasıl kurtuldun, hayretteyim ?” dedi.

İhtiyar şöyle cevap verdi: “Sus, ben o sırada dertli idim, kendime malik değildim. Bana yakışan şeyi yaptım. Padişaha gelince, o da kendisine yakışan ihsan ve in’amı yaptı.”

Kötülüğe kötülükle mukabele kolay bir şeydir.

Mert isen kötülük edene iyilik yap.

Bahsi geçen hikayeden benim anladığım şu sevgili okurlar;

Her birim varoluş programına göre davranış ortaya koyar.

Asıl önemli olanı, karşındakinin haline göre değil, sendeki mevcut potansiyeli en mükemmel en içten şekilde yaşamak ve seyrini gerçekleştirmektir.

Bunun neticesinde de herkes kendi kapasitesi ve yaptıklarının sonucunu “el hasib” ismi çerçevesinde elde edecektir.

Takdir ve değerlendirme ismi Allah olanındır.

Ahmed F. YÜKSEL