Bir rüya

O kadar cok uzucu olaylar yasiyoruz ki, neredeyse gelecege olan umitlerimiz tukenmis durumda. Kapkac, gasp, banka hortumlama, rusvet, tecavuz, adam oldurme, vs. vs. oylesine ayyuka cikti ki, normal seyrinde olmasi gereken gundelik bir hayat, artik sadece hayallerde yasanabiliyor.

Kimse sokaga eskisi gibi rahat cikamiyor, ciksa da huzur icerisinde yuruyemiyor. Sabah kalkiyor, yasli bir teyzenin bir tinerci cani tarafindan nasil katledildiginin saniye saniye goruntulerini aktaran bir cinayet haberiyle burun buruna geliyor; aksam yatacak, oz kizini erkeklere pazarlayan bir anneyi konu alan gayri ahlaki bir haber surekli olarak kusuluyor onumuze televizyonlardan, gazetelerden, radyodan.

Biliyorum bu konu uzerinde bircok defa paralel goruslerimi beyan ettim ancak hep sunu da soyledim: Bunlari insanimiza pompalayip duracagimiza, neden cozum yollarini gostermiyoruz? Sadece sikayet etmek, sadece gunah kecisi aramak niye?

Konunun bu sefer terorle olan ilgisine deginmek istiyorum. Teror en iyi cehaletle beslenir. Dikkat etti iseniz egitimin az cehaletin, cok oldugu yoreler her zaman o ulkenin basina bela olmustur. Bosuna dememisler "okumus adam suc islemez" ve "cahil cesareti" gibi tabirler bos yere kullanilmamistir. Egitimli bir kisi, bir suca meylederken yasalarin kendine uygulayacagi yaptirimlari dusunup vazgecebilir. Ola ki sucu islese bile, er veya gec pismanlik duyar, olayin sadece tek boyutlu olmadigini gorerek. Zira egitim sadece beyni degil kalbi ve vicdanlarida doyurur. Cahil ise sadece hedefe odaklanmis bir ok gibi gider. Tutabilene ask olsun. Yaptigi sucun ucunun nerelere uzanabilecegini, kimlere, nasil zarar verebilecegini, ne suc oncesi ve maalesef ne de suc sonrasi kavrayabilecek bir idraka sahip degildir. Onlarda sadece siyah ve beyaz vardir. Halbuki hayatin tum renklerini gormus olsalar, huzurun buram buram koktugu hayallere uyansalar/uyandirilsalar hersey ne kadar farkli ve guzel olurdu, degil mi?

Maalesef, kaos bekcileri, sadece kirmizi renkle gelecek vaad ettikleri, tum renklere uyandirilmamis bu siyah-beyaz beyinleri terorun icine cekiyorlar. Hep siyahi ve beyazi gormus bu insanlar, baska renklerin varligindan bihaber, o kirmizi renkli at gozlukleriyle hep etrafina kan kusturmus ve olum kusmustur. Ne zaman "Vatanim" diyen biri ciksa, once karsilarinda bu renk koru insanlari bulmus ve kaos bekcilerinin elbirligi ile bu vatana kusturulmuslerdir.

Ancak, bu devran sanki biraz degisiyor gibi. Uzun suredir "Haydi Kizlar Okula" gibi kampanyalarla, egitime katilan genc kizlarimiz oldu, egitimin taban yaptigi Dogu Bolgesinde okullar yapildi, bircok dernek eliyle genc kiz ve erkeklerimiz burs ve egitim imkanina kavustu. Yeterli mi bunlar, tabi ki hayir. Egitim en birincil cozum olmasina karsin tek basina yeterli degil. Sanayisine, imarina, tarimina da yatirim yapmak gerek. Boylece, terorun pis kokulu nefesinden gocen insanlarimiz geri donsunler. Son gunlerde bununla da ilgili sevindirici haberleri izliyoruz. Diyarbakirli birkac tane genc Ziraat Muhendisi, bu bereketli Anadolu topraklari uzerinde bir suru tarim kooperatifi kurmuslar, yine Diyarbakirli bir doktor en luks ozel hastanelerden birini Diyarbakir'a acmis ve bunun gibi bircok Dogu kokenli isadami kendileri buralara yatirim yaptigi gibi, baskalarini da bu gelismeye coktan hazir alanlara israrla davet ediyorlar. Bu kadar dogu cumlesi kurduktan sonra beni dogu kokenli sanabilirsiniz. Hayir, ben Trabzonluyum, cocuklugum Istanbul'da, gencligim Ankara'da gecti. Ancak, Turkiye'nin hemen her yerini gezmis biri olarak -mesela 6 ayim bilfiil Van'da gecmistir- ne kendimi ne de bir baskasini birbirimizden ayri renklerde gormedim. Tek renk koru oldugum noktada bu olsa gerek.

Iste, bu benim ruyamin gerceklesmek uzere olan bir parcasi sadece. Bu Turkiye ancak boyle dayanisma icine girerek, insanlarina diger renkleri de gostererek teror asalagini sirtindan atabilir. Hem de bir cirpida. Sikayet, kaos degil; cozum ureterek ve cozum uretecek beyinleri buyuterek, hem Turkiye'ye hem de Turkiye'nin gencligine yatirim yaparak huzuru buluruz. Unutmayalim, bu ulke birimizin degil hepimizin, uzerinden ekmek yiyip, yasayan herkesin.