Bir şair! Zirve!

Zirve’nin şiirlerini okurken derin haz duyuyorum.

Ama o derinliğe inebilmek için en az üç kez okumam gerekiyor. Temel’e fıkra anlatmak gibi!

Sonunda vurgunu yiyorum!

Şiirleri “kelimeler sarmaşığı” gibi!

Her kelimesi birbirini tamamlıyor! Birini kaybettin mi kaybettin!

Özden Hanımı tanıma şerefine nail oldum. Dikkatliydim! Can kulağı ile dinliyordum kendisini!

Orada farklıydı ama özde aynıydı!

Duygulu, içten ve sevecen!

Düşünün ki dalgalardan ürken ben; Özden Hanımın varlığıyla “Ulan battı bot yan gider!” umursamazlığındaydım!

Kaptan ustaydı neyse ki!

Zirve’yi okuduğunuzda şiir okudum diyorsunuz!

Ben okuyorum.

Doğum tarihim değişmedi ama çok şey değişti bu güne kadar. En başta, dede oluyorum! Evet; şaşırdı..