Karanlık

Göl kenarına geldim yine. 

En sadık arkadaşım bu aralar. 

Güneşi beraber uğurluyoruz,  

Batmadan önceki o son kör edici ışığında gözlerimiz beraber kamaşıyor. 

Sonra beraber yazmaya başlıyoruz,  

Kağıda dökülüverince anlam kazanan cümleleri. 

Bir de kuşlar var, onlar da çoğu zaman bize eşlik ediyorlar çığlıklarıyla. 

Ben göle anlatıyorum seni uzun uzun. 

Her seferinde başka bir sokak arasında kayboluşumuzu anlatıyorum. 

Dinliyor beni itiraz etmeden. 

Sonra diyorum ki ona,  

Her yerde sen varsın hala. 

Uçan kuşun kanadında,  

Işığın kırılmasında,  

Rüzgarın esintisinde,  

Her yerde… 

Bazen ben konuşmayınca, o seni bana anlatıyor,  

Benim daha önce ona anlattıklarımı. 

Ben zaten senli hatıralarda kaybolmuşken,  

Onun anlattıklarında da kaybolmaya başlıyorum. 

Alışmışım kendimi senin bakışlarında kaybetmeye. 

Güneş batıyor sonra on civarı. 

Güneş onda batar mı diye sorma. 

Bu garip memlekette batıyor işte. 

Her güneşin batışıyla,  

Sen de kalbime daha çok batıyorsun,  

Acıtıyorsun. 

Battı işte. 

Günün en güzel anı. 

Bütün renklerin dilediğince kendilerini teşhir ettiği an. 

Yeşilin yeşil, mavinin mavi olduğu an. 

İnsanların gözlerinin en net gördüğü, karanlığın hemen öncesinden gelen o an. 

Her şey çok net. 

Kafam karışık değil, gizem yok. 

Netliği yaşıyorum. 

Bilmezden geliyorum karanlığı. 

Dokunuyorum sana gözüm görürken. 

Sonra karanlık geliyor. 

Koşuyorum, kaçamıyorum. 

Seni kaybediyorum karman çorman renklerin arasında. 

Koşuyorum, haykırıyorum. 

Ağlıyorum karanlıklarda. 

Hep karanlıklarda ağlıyorum artık biliyor musun ? 

Seni kaybettiğim karanlıklarda. 

Bulmayı umuyorum belki de seni, siyah bir kedinin bakışında. 

İçime işlemişsin ya bir kere,  

Kazıyıp atamıyorum. 

Sonra bir anda göl kulağıma fısıldıyor,  

‘Bir sonraki gün batımında buluşmak üzere, haydi git artık’…