Bir şiir okumanın ardından gelen duygular

Değerli kardeşim;

Şiirini bir de gece yarısı okuyacağım demiştim ya!.. Şu anda gece yarısını biraz geçiyor…

Senin, ilk satırında, “ Şimdi kalbim…” diye başlayan şiirini, duvara dayalı yastığa başımı koymadan önce, ben dizüstü’ndeki yazıları biraz daha büyütüyorum, uzaktan daha rahat okumak için. 

(Bir yandan da gecenin bu ileri saatinde alt ve üst komşuları rahatsız etmemek için Ernesto Cortazar müziğini kısık sesle dinliyorum.)

Şiir bitince düşüncelere dalmışım, uzunca bir süre…

Ne kadar zaman geçti bilmiyorum… Ve de (Her zamanki alışkanlık.) müziğin ahengiyle uyuya kalmışım.

Şekerleme esnasında sırtında Ortaokul çantası bir talebe çocukla epey uzunca bir meydanlıkta dolaşıyoruz özgürce!?

Bir ara sırtındaki çantayı bana teslim ediyor ve kayboluyor.

Kendisini ararken, bir anda elimde okul çantası büyükçe bir dağın zirvelerinde buluyorum kendimi. O sevimli çocuk birçok arkadaşlarıyla voleybol oynamaya başlıyor, o ulu dağda kayın ağaçlarıyla çevrili alanda…

Uyanıyorum…

Müzik (Sonsuza dek ve…) çalıyor yavaşça.

Ve ben şiirinin son satırını tekrar tekrar okuyorum.

“ O kadar ana o kadar vebal…”

Sağ olasın sevgili kardeşim (Prosayko) adın ne ise…