Bir tutam mavi saldım gökyüzüne umut diye...

Bir tutam mavi saldım gökyüzüne

Ayakları suya değdi umudun

Aynalar sorgularken gençliğimi

Düşlerimi yargıladı içimdeki çocuk

***

Grinin bütün tonlarını serdim yeryüzüne

Bir tutam maviyi yakaladım içinde

Çekip çıkardım en koyu demlerden

Adını umut koydum…

***

Laciverte kesmişti akşam

İçimdeki kabeye yüz sürerken

Naftalin kokulu saatlerde

Bir kızıl gül değdi elime

Pervasızca kanadı avuçlarım

Güz sendromuna bulaşmış  

Birkaç sancılı kelime düştü

Çiğ düşmüş yüreğime…

Yeşilden biraz huzur çaldım

Biraz da zaman kum saatinden

Hayat çeşmesinden akan

Fısıltılar bile suskundu

Bir beyaz sayfa açarken

Sessizliğin cenderesinde

Şimdi her şey durgundu…

***

Tüm renkler sustu

Sadece maviyi çoğalttıml…

Şükran Okyay