Bir varmış bir yokmuş...

Hayat... "Var" la "yok" arasında gidip gelmelerimiz. "Yoktuk", "var olduk" ve "yok olduk"... Sonrası herkesin inancında saklı... Bir varmış, bir yokmuş masallarda olsa da her gün "bir varmış bir yokmuş öyküleri" yazıyoruz, dinliyoruz...

Öykülerin kahramanı bazen kendimiz, bazen sevdiklerimiz, bazen de hiç tanımadığımız birileri... Duygular ortak, sevincimiz, acımız, hüznümüz... Gözlerimizden akan yaş, attığımız kahkaha ortak... En mutlu anımızı beklerken, karşılaştığımız acı sürprizler... İnsan hazır olmalı her şeye ama nasıl? Yaşamadan öğrenilmiyor pek çok şey... Duyduklarımız, gördüklerimiz yetersiz kalıyor çoğu zaman... Hayata bakarken acı çekerken de gülmek gerektiğini öğreniyorsun. Belki de en çok dalga geçtiğinin kendin oluyorsun zamanla... Zor anlarda öğreniyoruz bizi en çok mutlu eden şeyin ne olduğunu... Yanımızda istediklerimiz, ayrılmaya korktuklarımız... Mutluluğu paylaşmak kolay çoğu zaman, gülümseyen bir yüze karşı koyan pek olmaz, gülümser size... Ağladığınızda, acı çektiğinizde paylaşanlarsa azdır. Hatta hüzünden kaçarız, bulaşıcı bir hastalık gibi... İşte o zaman anlarız kıymetini yanımızdakilerin. Belki de bizi mutlu eden bir çiçeğin, bir müzik namesinin, uzanan bir elin, bir öpücüğün...

Hayat akıp giderken zamanda akıntıda yakaladıklarımız bizlerle akan ve bize sevgiyle bakan gözler... Belki de siz mutlulukla bakarken çiçeklerin güldüğünü, gökyüzünün güldüğünü göreceksiniz. Siz acı çekseniz, hasta olsanız da, sağlıklı olsanız da hayat geçip gidiyor. Elinden tutabilecekleriniz varken fırsatı değerlendirin. Belki bir daha o şansınız olmayacak....