Bir veda sızısı

Yazmasam, üstümdeki vebale dahi layık olamayacağımı anladım. Rabbimizin, insan dışındaki diğer yaratıkları gibi, mazur görülme seviyesine düşeceğim gerçeği sızlattı beynimi. Şimdiye kadar çaresizliğin verdiği suskunluğa teslim etmiştim beşeri aczimi. İçimdeki öfkeyi büyütmekle, üstüme düşeni yapmış sayıyordum. Hamdolsun ki böyle bir yanılgının yalancı tesellisi, ancak buraya kadarmış.

Çocuklar; dünyamızın sevgi mihveri, içtenlik, saflık, masumiyet pırlantaları. Ne düşmanlık kavramından haberleri var ne de sinsi hasımlardan. Kendilerine yöneltilen kahrolası namluları, cehennem füzelerini, üstlerine salınan tankları ve uçakları korkutucu bulurlar; o kadar. O zalim kavmin, kıyamete kadar bitmeyecek nefretine bir anlam veremezler. Ne tehlikeye akıl erdirebilir, ne de kaçmayı becerebilirler. Bütün çocuklar, dünyadaki tüm yavrular istisnasız böyledirler, zalimler kabul etmese de.

Yazık ki, o masum, minik bedenlerin kanattığı çok fotoğraflar gördü gözlerimiz. Kızıl goncalardı hepsi de, kara toprağın sessiz çığlığına son nefesini katan… Mavi emziği şahitliğini yapmasa, çocuk olduğunu anlayamayacağımız o minik bedendeki büyük vebalimiz. İnsanlık payesinin sorgulanmasını gerektiren duyarsızlıklar, farkında olunamamış sorumluluklar ve bütün iyi hasletler; içimize hapsettiğimiz.

Sadece güzel bir baş vardı görebildiğim. Boynundan aşağısı toprağa gömülü, bomba yağmış bir enkazda. Ölüm yakışmamış hiç, diğer çocuklarda olduğu gibi. Uykudaymış sanırsınız, ama yüzünde korkulu rüyaların tedirginliği bir de kırgınlık. Yarı aralanmış dudakları, söyleyeceği son bir sözü tamamlama gereğini bile duymamış. Bir siteme bile muhatap olamayacağımızı düşündüren bir küskün gidiş.

Bir ahü-zar!

Bir isyan!

Bir beddua…arşı titreten!