Bir yanı hep çocuk kalmıştı

Suskun bir gecede tanıştı dünyayla

Yağmurların eşliğinde,

bir Nisan ayında.

Daha gözleri açılmadan

başlamıştı ağlamaya.

Doğarken neden ağlar insan,

anladı sonralarda.

Dışarıda bir dünya vardı;

düşlediğinden bambaşka

İnsan denen yaratığı

salmışlardı ortasına.

Anlayamamıştı ilk bakışta

Sığmamıştı pembe düşlerine

bu kara dünya.

Yoktu karası; gözbebeğinden başka

Keşke’si yoktu! Sonrası yoktu!

Şimdiydi onun zamanı.

İçinde yere göğe sığmaz sevgisiyle

o hep, şimdilerde yaşardı.

Aklına eseni o an koşup yapardı.

O zaman anlamıştı belki de

zamanının bir gün ondan çalınacağını.

Dünyasını sınırlayan

gardiyanlar değildi insanlar,

Çocukça bir gülümseyişti bakışlar.

Ne zaman ki gözler çevrildi üzerine

Bakışlar gardiyan oldu,

insanlar demir parmaklık...

Ne zaman ki biri ona

'büyüdün artık' dedi

cevapsız sorular üşüştü başına.

Gözleri küçüldü o anda,

gözbebekleri büyüdü.

Tırmanamadı artık

dilediğince ağaçlara

Oysa ne güzeldi dalmak

İsmet Dede'nin ağaçlarına.

Çocukça kocaman açamadı artık gözlerini

Oysa ne de merak ederdi

gördüğü her şeyi.

Şimdi İsmet Dede de yok artık ağaçları da

Merakı da kalmadı artık çocukluğu da.

Yıllar sarı saçlarını

bir bir çalmaya başladı

Bal gözlerinin etrafına

yabancı çizgiler karıştı.

Dünlerinden çalınmıştı yarınları...

Yine suskun bir gecede,

yağmurlar eşliğinde

Yeşile çaldı son kez bal gözleri

Ve çoktan anlatmışlardı her şeyi.

Bu sefer gözleri kapanmadan

az önce ağlamıştı

Ve anladı niye ağlar insan.

Yüreğinin dışına koca bir dünyayı hapsetmişti

Ve ortasındaki insan denen yaratık

ağladı ardından.

İçinde yere göğe sığmayan sevgisi vardı

Ve o hep şimdilerde yaşamıştı.

Kimselere anlatamadı,

kimseler de onu anlamadı.

Oysa bir yanı hep çocuk kalmıştı