Birbirinden kopuk yaşayan çocuklar ve ebeveynler.

Dün paylaştığım en son yazımda Çocukların keşfedilmeyi hak eden birer hazine olduğunu ve ebeveynlerin dikkatli davranarak çocuklarındaki yetenekleri keşfetmeleri ve bu yetenekleri doğrultusunda eğitime yönlendirmeleri gerektiği konusunu paylaşmıştım.

Sevdiği işi yapan bireylerin toplumda en mutlu kişiler olduğunu da gene bu yazımda vurgulamıştım.

Dünkü yazımı okuyan sevgili blogger arkadaşlarımdan ve çevremden aldığım güzel yorumlar gerçekten sömestre tatiline denk düşen şu günlerde günün önemine hitap eden bir yazı yazdığım düşüncemi kuvvetlendirdi.

Dün aldığım yorumlarda bir çok kişi tatil günlerini fırsat bilip bir çok ebeveynin çocuklarına daha çok zaman ayırması ve çocuklarını keşfetmesi gerektiğini belirtiyorlardı.

Acaba dedim ebeveynler gerçekten bu tatil günlerinde çocukları ile daha çok zaman geçirip, onlarla konuşup, iletişim kurabiliyor mu?

Ben bu konuyu düşünürken dün tesadüfen şahit olduğum bazı olaylar sorunun cevabını kendiliğinden verdi.

Dün İzmir'den tatil için gelen 9 yaşındaki torunumu gezdirme görevi bana aitti. Ben sabah torunuma 'Bugün beraber ne yapmamızı istersin .'diye sordum. Bana son günlerde adı çok duyulan bir filme gitmemizi, sonra kitapçıdan kitap alacağını söyledi.

Hava güzeldi ve evimize de yakın olduğu için Bağdat Caddesi civarındaki sinamaları seçtik. Önce sinema biletimizi aldık. Biraz kitapçı ziyareti yaptık. Torunum kendi yaş grubuna hitap eden kitapları ve dvdleri incelerken ben de yeni çıkan kitaplara baktım. Sinema vaktine daha çok vardı.

Yemek yememizi teklif ettim. Tabii 9 yaşında bir çocukla hamburger tarzı yemek yenen bir yere gidilir. Biz de Caddede bir kafe restona gittik. Oturup yemeklerimizi ısmarladık.

Etrafımızdaki bütün masalar dolu idi. Her zaman bu kadar kalabalık olmayan restoran bugün tamamen dolu idi. Sanırım okul tatilinin bir sonucu idi bu durum. Bütün masalarda genç yaşlarda, anne oldukları anlaşılan bir sürü hanım ve kızlı,erkekli ilkokul çağında bir dizi çocuk oturmuştu.

Bu kalabalık kadın ve çocuk grubu ya yemek yiyor veya yemek sonrası kahve ve meyve sularını içiyordu.

Dikkatle restorandaki bu kalabalık insan grubunu incelemeye başladım. Anneler bir masaya oturmuş, önlerinde kahveleri veya yemekleri hararetli bir sohbete dalmış konuşuyorlardı. Kapalı mekanda oturduğumuz için neyse ki sigara içmiyorlardı. Kafede dışarda oturanlar sigaralarını da içiyorlardı. Bu annelerin çocukları da yandaki masada oturuyorlardı. O an dikkatimi çekti. Yan masada kızlı erkekli karışık oturan çocukların herbirinin elinde tablet veya Iped denen aletler vardı ve çocuklar kaptırmış oyun oynuyorlardı. Hiçbir çocuk birbiri ile konuşmuyordu ve kimsenin birbirinin varlığından haberi yoktu sanki.

Çocuklar ellerindeki aletlere öyle kaptırmışlardı ki kendilerini ha evde olmuşlar, ha sokakta hiç farketmiyordu. Kimse nerede olduğunun farkında bile değildi. Yan masada sohbet eden annelerin de çocukları fark ettikleri yoktu.

Bir an baktım. Annelere sorarsan çocuklarını alıp tatil sebebiyle gezmeye getirmişlerdi ve kendilerince çocukları ile ilgilendiklerini zannediyorlardı. Oysaki çocuklar başka alemde, anneler başka alemde idi.Çocukar o an ebeveynleri ile iletişim halinde değildi ve ortak bir şey paylaşmıyorlardı. Aslında çocuklar o an arkadaşları ile de iletişim halinde değillerdi. Sadece ellerindeki aletlere odaklanmış vaziyette idiler.

Bu mudur diye sordum kendi kendime. Evladı ile iletişim kurmaktan, onu keşfetmek, ondanki hazineyi bulup çıkartmaktan bahsediyoruz. Bu mudur eğitim.

Ben böyle bir ebeveyn, çocuk iletişimi kabul etmiyorum. Böyle ebeveynlik olmaz. Sonra ebeveynler çocuklarını keşfetsin diye pedagoglara götürüyorlar. Önce çocuklarımızla konuşalım, onlara ulaşalım. Buna gayret edelim. Mutlaka başarırız.