Bitmeyen ve Dinmeyen Özlemler

“Hiçbir şeyin tadı kalmadı” serzenişlerini artık duymayanımız belki kalmamıştır.

Nedense, artık bu tür “özlem kokan” nidalar bende de tesir yapıyor. Biliyorsunuz, bayram(lar) için artık bayram günleri ve izleyen tatil günleri büyükşehirlerden kaçmak için “fırsat”!

- - -

Pekiî artık yaşamlarımızda monotonlaşmaktan dolayı fırsatları değerlendirmek için can atıyoruz da…

Ama sonra sonra… Bu hayıflanmamız neyin nesi?

Dikkat ederseniz birçok insanın dilinde hep aynı türkü:

“Eskiyi mumla arıyorum…”

Tamam da, aradığımız “eski” ne? İçinde neler var?

Geçmişe takılıp kalmak bir hastalık mıdır, bilemem ama bu duygu-durum hâli bende de zuhur ediyor.

Demek ki, o kadar boyutta teknoloji ve insanlık ilerlemesine rağmen, toplumlar kalkınmasına rağmen… Bir yerlerde eksiklik bitmiyor.

- - -

Çünkü, mutlu değiliz. Modernleşmenin ve yüksek standartlarda kent hayatının getirdiği hayat koşulları bizleri “tek tipleştirmekte”.

Yabancılaşıyoruz. Çünkü, insanlık ne kadar yüksek düzeylerde yaşamlar inşa etse de, mutlu olamıyor, gönencini arttıramıyor. Hayat tat vermiyor, çünkü “küçük şeylerden büyük mutluluk çıkaran” veya “küçük şeylerle mutlu olan” geleneksel insan tipi, medeniyet yolculuğunda özünü kaybetmeye başladı da ondan.

Biz daha çok arayacağız geçmiş “yaşamlarımızı”…