Bitti mi..?

“Bitti” mi diyorsun şimdi yani? Aramızda aşılmaz ülkeler, okyanuslar, dağlar var artık öyle mi? Oysa ben seni karşı kıyıdan sevmiştim. Ne elim değmişti sana, ne nefesim.

Tabii ki ağlayacağım; duysan şimdi ya da görebilsen belki sarılıp teselli etmeye çalışırdın ama; tabii ki ağlayacağım, ne ile ödenebilir ki seni kaybetmenin bedeli hayatta, var mı sensiz devam etmenin acısına basılabilecek bir ilaç? Tabii ki ağlayacağım; anıra anıra, içimi dökercesine, acı çeken yaralı bir hayvan gibi ağlayacağım hem de… Salya sümük, başımda ağrılarla, içim dışıma çıkarcasına ağlayacağım. Arada sırada gündeliğin acımasız akışına kapılıp dursam da; olur olmaz yerlerde, örneğin saçma sapan bir Fragman izlerken Televizyon'da, ya da Radyo'da kulağıma ansızın çalınan alakasız bir ezgiyle, başlayacağım içimi eritmeye tekrar senin için… Bir mum gibi eriyip içim, akacak senin gittiğin o yola…

Mumları sen de seversin biliyorum. Senin de ruhunu eğitmiş bu deli zaman biliyorum. Bu çağ sana da yabancı, sen de kendini yabancı hissediyorsun bu saçma sapan çağa ben gibi biliyorum, en acısı; geç kaldık birbirimize, çok geç kaldık, onu da biliyorum…

Bitti mi şimdi yani? İyi de ben kendimi nasıl inandıracağım sensiz de olunabileceğine? O şarkıları hangi ücrada toprağa gömeceğim? O gülüşmeleri ne ile sileceğim aklımdan? Yazgıya bile uymayan bu doğaçlama sevdamızı nasıl unutacağım?

“Seni bana hatırlatan şeyler” olmayacak hayatımda bundan sonra merak etme; ben “her şeyde sana ait bir şeyler” mutlaka bulacağım.

Bu yazıyı yazarken avuçlarımda ellerin yerine, cehennem ateşi; gözlerimde gözlerin yerine buzul uzaklıklar vardı…

“Ben sana bakmadım hiçbir zaman, ben seni hep gördüm”, yüreğin yüzündeydi çünkü bana gülerken sen…

Tasalanma ne olur, seni hiç unutmayacağım…