Biz Fanatik denince Futbol seyircisini bilirdik

Sözcük karşılığı “bir kimseye ya da bir şeye aşırı derecede coşku ve tutkuyla bağlı olan kimse” anlamına gelen fanatik veya fanatiklik daha çok futbol seyircileriyle girdi yaşamımıza.

Yaşamı boyunca ayağına futbol topu değmemiş, pasif ofsaytı bilmeyen, kornerle aut atışını birbirinden ayıramayan, bırakın uluslar arası futbol kurallarını en basit oyun kurallarından bile habersiz kişilerin; maçın hakemine akıl vermesi, teknik direktöre ayar çekmesi ancak bizim gibi ülkelerde görülür.

Fanatik dediğimiz bu seyircinin tek derdi vardır.

Her durumda kendi takımı galip gelmeli, rakibi alt etmelidir.

Hatta bunun gerçekleşmesi için rakibinizle oynayan takıma teşvik primi, şikenin her türlüsü, en ahlaksız teklifler ve en fenası rakip oyuncunun sakatlanmasına alkış tutmak.

Dikkat ederseniz, salon sporlarında bu söylediklerim çok azdır.

Futbol müsabakasında en saygılı olanı …ne hakem! diye öfkesini kusarken, salon müsabakalarında seyircinin itirazı” yapma be hocam” la sınırlıdır çoğu zaman.

Çünkü salon sporlarının seyircileri en azından bu sporu yapmış, kurallarını bilen, bu nedenle de oyuncunun da, hakemin de yapabileceği hatayı anlayışla karşılayabilen insanlardan oluşur.

En ağıza alınmayacak küfürlerin havada uçuştuğu tribünlerde her geçen gün seyirci sayısının niye azaldığını sanırım anlamışsınızdır.

Kendi takımının üstün gelmesi için her yolu mübah sayan bu insanların sorumsuz, duyarsız ve çoğu zaman duygusal tepkilerinden oluşan davranış biçimine de fanatizm diyorlar günümüzde.

Takımını aşırı sevdiğinden, ölümüne renklerine bağlı olduğundan hareketle fanatikliği bir gurur vesilesi yapan ve bu yönüyle övünenlere söyleyecek bir sözümüz var.

Fanatik sözcüğünün bir diğer anlamı da” inançlarında katı olan, bağnaz”

Şimdi var mı bağnazlığıyla övünecek?

Sporda her geçen gün artan bu fanatizm, bir yönüyle aşırı takım sevgisi, bilinçsiz seyir zevkiyle izah edilebilir ve bir ölçüde hoş görülebilir.

Kimi zaman toplumsal çatışmalara ve telafisi mümkün olmayan kutuplaşmalara neden olsa da çoğu zaman fanatik taraftar; kendine ve en fazla, ailesine, çevresine zarar verir.

Peki ya! Siyasi fanatikler?

Bence en tehlikeli olan grup da sanırım bu siyasi fanatiklerdir.

Futbol fanatikleri en azından gazetelerin spor sayfalarını takip ederler, kendi bakış açısıyla futbolcuları analiz eder, yakın takibe alır, onların tüm özelliklerini, yeteneklerini ve hatta özel yaşamlarını inceler, değerlendirmelerini ona göre yaparlar.

Siyasi fanatikler bunların hiçbirini yapmaz.

Onların fanatikliği “inançlarında katı olma ve bağnazlık” üzerinedir.

Ne içinde yaşadıkları coğrafyayı tüm yönleriyle tanıma, ne birlikte yaşamak zorunda oldukları diğer insanları anlamaya çalışma, ne de gelişen ve değişen dünya koşullarına uygun davranış geliştirme çaba ve niyetleri vardır.

Varsa yoksa, rakibi alt etme, ötekine üstün gelme ve kendi doğrularını mutlak sayıp, kendi dışındakilere kabul ettirme, tahakküm etme gibi bağnaz, tutucu bir davranış biçimi.

Bu anlamsız ve toplumu kutuplaştırıcı tavırlarını yalnızca siyaset alanında sürdürseler haydi bir nebze anlaşılabilir.

Ama siyasette sergiledikleri bu seviyesiz tutumu şimdi de spor alanına sokmaya, o kesimi de zehirlemeye çalışıyorlar.

Dört yıldan fazla bir süre göçebe gibi müsabakalarını yabancı statlarda oynamak zorunda kalan Beşiktaş’ın dünya standartlarında yapılan yeni stadı için yapılan açılış töreninde yaşananları düşününce fanatizmin siyaset eliyle hangi boyutlara geldiğini görürsünüz.

Yalnızca Türkiye’nin değil belki de dünyanın en duyarlı, halkla bütünleşmiş taraftar gruplarından biri olan” Çarşı grubu” nun hak ettikleri bu haklı coşkuyu, gönüllerince yaşamalarına fırsat vermediler.

Açılışta Cumhurbaşkanına teşekkür etti diye Beşiktaş başkanını neredeyse linç etmeye kalkan, belki de yaşamı boyunca bir kez olsun o tribün heyecanını yaşamayan siyasi fanatikler, siyaset kurumunu kirlettikleri yetmemiş gibi şimdi de sporu kirletmeye çalışıyorlar.

Bir kimseye ya da bir şeye aşırı derecede coşku ve tutkuyla bağlı olan futbol fanatiklerinin aşırılıklarını zaman içerisinde törpüleyebilirsiniz. Çünkü onlarda en azından takımı yenildiğinde ağlayan, yeri geldiğinde rakibini alkışlayabilen bir ruh hala var. Ama siyasi fanatiklerde böyle bir ruhu bulamayacağınız gibi onların ne eleştiriye tahammülü, ne rakibe saygısı, ne insan sevgisi vardır.

Spor yöneticilerinin bu tehlikeyi fark edip, siyasileri sahalardan da tribünlerden de uzak tutmalarında yarar vardır diye düşünüyorum.

AYHAN ONGUN(Gazeteci-Yazar) 12.04.2016/BODRUM