Biz neyiz?

Güzel bir gün; güzel bir sabah; yaşamaktır; yaşatmaktır; çözülmemiş düğümleri çözmektir. Kusabilmektir sorunlara; başarabilmektir; en azından çaba göstermektir; yardım edebilmektir. Zaten yaşadıkça paylaştıça güzel değil mi bu dünya?

Hayata; insanlara; insanlığa küserek hep bir kuytu yerde sabahlamak mıdır yaşam? Anlamı bu mudur hayatın?

Yalnız doğar insan; yalnız yaşar; yalnız ölür diyenlerimiz çok. Yalnızlığı ne kadar da çok benimsemişiz, ne kadar çok kurbanı olmuşuz yalnızlığın, İlla; uzaklaşmak; kaçmak mı gerek. Böyle olunca farklı olduğumuzu mu zannediyoruz?
Uçurumlarda dolaşmakla mıdır?

''İnsanın insandan başka dayanağı yok .Yalnızlık bile; insanların varlığı bilindikçe bir anlam kazanıyor.''
(E. Cansever)

Biz bütünlüğümüzü yitirmişiz/kaybetmişiz. Benliğimizin kurbanı olmuşuz, başka kurban gerek duymadan. Çekememezlikler; çıkar amaçlı ilişkiler kucağında sallanıyoruz. Paylaşamıyoruz; fazla olsa bile atıyoruz (Aman o görmesinde, ... ayıp olurya, ... at gitsin, ... ne olacak ki... Hani derler ya; ''Rabbena, hep bana.'' mantığımız bu hayat felsefemizi ne yazık ki bunun üstünden yapıyoruz).