Kendimden bunalımlar

Bugunkü halim bir başka. Bir başka bakıyorum; bir başka anlıyorum, boğazıma ip geçirilmiş; çarmıha gerilmişim İsa gibi. Her an ölmeyi, öldürülmeyi bekliyorum. Birinin beni boğazlamasını. Sıkıntlıar yaşandıkça paylaşılır zannediyorum; ama geçmiyor arttıkça artıyor. Yaşadığım olaylar dünyaya bakışımı değiştiriyor. Zevk aldığım hiçbir şey eskisi gibi zevk vermiyor. Karamsarlık sarmış;sarmalamış dört bir yanımı. Hiçbir şey benliğimdeki düğümleri çözemiyor. Anlayamıyorum; anlatamıyorum; izah edemiyorum galiba kendimi. Farkında olduğum herşeye farkında değilmişim gibi bakıyorum; baktımda bu güne denk.
Bilmiyor, anlamıyor ayakları çok sıkca başvurduğum yollar. O da çözüm değil, çözümsüzlüğü sunuyor bana.
Her soru cevabını arayan yığınları oluşturuyor aklımda. Bu sorular yığını boğuşmaları; kederimi arttırıyor. Gülüyorum; gülmeye, güldürmeye çalışıyorum. Kısmende beceriyorum; ama tam manasıyla gülemiyorum. Gülmeyi beceremedim zaten. Tam olarak ne zaman güldüğümü hatırlamıyorum. Belki de bugünkü anımı düşünerek hatırlamıyorum/hatırlamak istemiyorum galiba.

Kurudukça kuruyor boğazım;
Susuyorum;
Uzatacak;
Bir damla su verecek;
Bulamıyorum.
Kırmızı başlıklı bir kızı;
Takip eden kurt gibi;
Acıkıyorum;
Acıktıkça;
Ağrılarım artıyor.
Mideme kramplar giriyor;
Yemek çok;
Yiyemiyorum;
Yiyemiyorum....