Biz süt satmayık

1979 – 1980 Öğretim yılında er öğretmen olarak  Kamberli Köyü’ne atandım.

Beş aylık bir kız çocuğumuz var, sütle beslenmesi gereken. Köyde göreve başladıktan sonra her gün süt aramak zorunda kalıyorum. Köyde hiçbir aile süt satmaya yanaşmıyor. “ Biz süt satmayık. Gelen öğretmenlerin çocuğuna parasız veririk” diyorlar. Sağolsunlar veriyorlar da ancak zaman zaman aksıyor. Ya süt başkasına verilmiş ya da tümü evde bir biçimde değerlendirilmiş oluyor. Ben de elimde süt kovası bütün köyü dolaşmak zorunda kalıyorum. Bulamadığım günler de olmuyor değil.

Kıymet adında bir komşumuz var, eşini kaybetmiş. Lisede okuyan bir oğlu var. Ondan da süt aldığım zamanlar oluyor. Bize her gün yarım litre süt vermesini istiyorum. O da “ Ben kendime öğretmene süt satıyor dedirtmem” diyerek karşılıyor isteğimi.

Bak Kıymet yenge, sen de çocuk okutuyorsun, sana söz veriyorum hiç kimseye parayla aldığımı söylemem, diyorum. Söylemiyorum da.

Bu sayede de çocuğumu düzenli besleyebilme olanağına  kavuşmuş oluyoruz. Komşumuz Kıymet hanımı da her zaman saygı ve minnetle yad ediyoruz.