Biz ütopiğiz

Zamanın ilerlemeye kıyamadığı bir gece
Sağ yanımda Prenses, sol kıyısında ben
Kaf Dağı’nın kapısına dayandık
Aldırmadık sirenlere
Peşimizden kovalayan meleklere
Koştuk kalp çarpıntısıyla ilerlere
Bir avuç darıyla Zümrüdüanka’yı kandırdık…

İlkin;
Ay Dede’nin beyazında soluklandık
O bize kainattan, biz O’na yeryüzünden
İsimsiz masallar anlattık
Üşüdük birbirimize sarmalandık…

Sonra Merkür’e yol aldık
Ateş göllerinin kıyısına uzandık
Güneşin yangınıyla ısındı tenimiz
Terledik, heyecandan bunaldık…

Üşenmedik
Adsız bir kuyruklu yıldızın peşine takıldık
Ellerimiz kenetlendi birbirine
Yıldız yağmurlarında ahmaklar gibi ıslandık…

Pembemsi, kızıl gökyüzüne
Masmavi bir Nisan sabahına uyandık
Islak saçlarımızda yıldız tozlarıyla
Yüzümüzde güneş yanığı
Ay Şekeri’nin tadı dilimizde
Eşsizliğin izi kalmış gözlerimizde…

Öylece bakakaldık, rüya sandık
Tadına doyamadık, imkansıza inandık
Sımsıkı sarıldık hayallerimize
Derin bir uykuya daldık…

Necat Necdet Demircan