Bize ait olan

Hepimizin bir iç sesi vardır. Bazen coşkulu, bazen hüzünlü, güçlü ya da yorgun çıkan bir iç ses.. Bazen iç sesimize kulak tıkayıp, başka ritimlere bırakıyoruz ruhumuzu.. Kendimizde olmayanı arıyoruz belkide.. Eksikliğini hissettiklerimizi.. Ruhumuzun eksik kalan parçasını arıyoruz..
Öfkede mi, isyanda mı, Depresyon ilaçlarında mı, güçte, parada, başarıda mı, aşkta, sevgide mi? Hepimiz seçimler yapıyoruz. Kendimiz olmak yerine başkaları olmaya çalışıyoruz. Daha iyisini bulamayacağımıza inanıyor ve içimizdeki sesi dinlemekten vazgeçiyoruz. Kendi rolümüzü aramaktan ve anlamaktan...Hep vazgeçiyoruz.

Kendimizi sevsek.. Kabul etsek.. Ruh dünyamız belki de aradıklarını yine kendisinde bulacak. İçimizdeki sesi işitemediğimiz zamanlarda durup bir ara vermeliyiz. Dış dünyaya çevirdiğimiz yüzümüzü kendimize çevirsek.Yavaşlatsak dışımızda yaşananları. Tedirginlikleri, koşturmaları, acıları..Dinlesek içimizdekileri.. Ruh dünyamızın arayışlarına kulak vermeliyiz.Belki o zmana kendi ahengimizi yakalayabiliriz..