- Kategori
- Şiir
Bize Yasak
I
Bize özgürlük yasak, bize gülmek,
Bize güneşe sırtımızı vermek!
Gezip görmek yasak bize!
Yeryüzünde tel örgüler,
Gökyüzünde barut kokusu!
Haykırsam hapis sussam kölelik.
Cayır cayır yanmakta kardeşlik!
Karanlıkta kömürden de kara
ateşin rengi.
Bize düşünmek yasak bize düşlemek,
bize düş içinde düş görmek.
Yazıp çizmek yasak bize!
Bir tarafta kahpe pusu
bir tarafta cellâtlar.
Söylesem cereyan yazsam teneşir!
Üçer beşer asılmakta insanlık!
Yeraltında kuşlardan da özgür
ölüler şehri.
Gör ki tüm cihana musallat
bunca kahpe kıyımlar.
Her yürek aynı hisle taşıyorken acıyı
her vahşetin bir vatanı var değil.
Bu dünyaya zulüm yayan zalim
kendi zulmüne kurban gitmeli mutlak.
II
Oysa sen, aman, diyorsun, aman!
Kendi bencilliğinde bin yaşasın her insan.
Zulme duyarsız zalime kör,
Her vahşette biraz daha kayıtsız!
Ölüm yok mu her yaşamın sonunda...
Kaldır kafanı bir bak!
Kimleri sokmakta şimdi
sana dokunmayan yılanlar?
Ya neden kaçarsın
var gücünle gerçeklerden neden?
Sen görmesen de yaşanmayacak mı acılar?
Ve sen görmedikçe daha bir azmayacak mı zulüm?
Seni de bulacaklar bir gün,
sana da gelecek sıra.
Senin yurdunu yuvanı gösterip sana;
işte diyecekler, işte bak!
Canının canında duyacaksın acıyı.
Ve onlar gibi görmeye başladığın gün,
bir de bakacaksın çocuklar aç,
karda donmuş bebek cesetleri!
Günay Aktürk