Bizim durumumuz

İnsanın işi gücü kendisini incelemektir.Yapabileceği başka işi de yok zaten. İnsanlar kendilerini iyi inceledikten sonra kendilerinde öyle çürük yanlar buluyorlar ki (ki bunlar da var olan yanlardır tabi) söylemeye dilleri varmazlar. Tam tamına sağlam, oturaklı neyim var, diye sorarlar kendilerine? Her insan farkında veya farkkında olmadan: Bir şöyle görüyorlar, bir böyle. İnsan açken başka, tokken de başka; keyifleri yerindeyse , hava da iyiyse kötü varlık değillerdir. Ama çok geçmeden, o insanlar, asık suratlı, aksi, yanına yaklaşılamaz bir varlık oluverirle.

İnsanlar, aynı güneşin doğuşunu bir güzel görürler, bir çirkin; aynı olay karşısında bir iyi davranırlar, bir kötü; hatta renkeri (yeşil, kırmızı, sarı, beyaz...) bile zamanla farklı algaılayıp ve tanımlarlar. İnsanoğlu, bir gün her işe yatkın, bir başka gün hiçbir iş gelmez elinden!..

İnsanın içinde sürekli değişe, ele avuca sığmayan bir sürü duygu var: Bazen insan kara kara düşünürken, birden bire öfkelenir; ağlamaklı bir haldeyken, birden bire bir sevinçle karşılaşır.

İnsanoğlu, kendi eliyle, düşüncesiyle, ortaya çıkarmış olduğu ürünlerden bile her zaman, ilk duyduğu duygu ve düşünceleri bolamaz: Burada ne demek istemişim der; o anlam veremediği şeyi değiştirir ve o değiştirdiği şey yerine de daha anlamsız bir şey getirir. İnsanoğlu yanlışa gittiğinin farkında değildir. Ve gün gelir bu anlam veremediği şeyin yerine getirdiği anlamsız şeyi de değiştirerek ondan da anlamsız bir şey getirecek!..