Bizim Tahir, sokak ayısı

Sokaktan sahneye, sahneden sokağa hasbihal

Üstü puslu maziye taşıt olan gözlerim
Bakıyor tırnağımla kazıdığım yollara
Çalışmakla ruhumu dinç tutar ve közlerim
Benzer olmak isterken seçtiğim idollara

Almaktan çok utanıp vermeyi onur saydım
Oysa zengin olurdum tahiri oynasaydım

Biz çocukken eskiden ayılar sokaktaydı
Def sesini duyunca ardı sıra giderdik
Küçücük beldemizde en gözde sapaktaydı
O bize bayıldıkça üç beş kuruş öderdik

Almaktan çok utanıp vermeyi onur saydım
Bu kadar incinmezdim eğer çocuk kalsaydım

Şimdi devir değişti şöhret oldu tahirler
Coşar, boz tüylerini alkışlar parlatınca
Zirveye çıktığında kıvırmakta mahirler
‘Çok şükür’ der nedense kusmuklar fırlatınca

Almaktan çok utanıp vermeyi onur saydım
Kutbeyn terse dönerdi tekliflere uysaydım

Hava atmak ayıptı buz yorganlar erdemdi
Gördük sıcak evlere sığınan yosmaları
İki yol arasında ilim bizce kıdemdi
Hürce sözü söyleyip takmazken tasmaları

Almaktan çok utanıp vermeyi onur saydım
Benliğim yok olurdu şer âleme dalsaydım

Kimine hazır servet
kiminin ‘iş’ yazısı
‘Emek’ dersin anlamaz tahiri oynatanlar
Parmağının dibinde olmamıştır sızısı
Bahşiş bekler şölende masayı donatanlar

Almaktan çok utanıp vermeyi onur saydım
Abdâl bir abd olarak ömrümü kapasaydım

Müjgân Akyüz/ MAJ